Nu de regen met bakken uit de hemel valt in deze zomer, lijkt ons dat het geschikte moment om Nattehimmel aan een onderzoek te onderwerpen. Maar er is nog een meer gegronde, muzikale reden om deze nieuwe constellatie in de armen te sluiten. Nattehimmel werd namelijk opgericht in 2022 als vervolg op de Noorse cultband In The Woods uit de jaren negentig. In de bezetting vinden we de Botteri gebroeders en zanger James Fogarty en tal van Strange New Dawn leden om de innovatieve black metal ook een doomy inborst te geven van tijd tot tijd.

Zintuigen op scherp dus en aandachtig luisteren, want In The Woods is nooit stofzuigerblack geweest en had altijd een progressieve inslag. Deze heren hadden de intentie om verder te gaan waar de In The Woods albums ‘Heart Of The Ages’ en vooral ‘Omnio’ in de jaren negentig ophielden. En de mannen uit Kristiansand slagen er verdorie nog in ook! Daarom is ‘Mourningstar’, het debuut van Nattehimmel, een album dat zowel fans van In The Woods als het leger volgelingen van Cradle Of Filth, Dimmu Borgir (ja, er zijn keyboards), Enslaved (de progressieve neigingen) en het Zweedse Isole (de doom sereniteit) zal behagen. Voeg daar gerust nog Borknagar aan toe, dan zijn we terug thuis in de Noorse fjorden.

De intentie om de sound van de jaren negentig te behouden, maar in een hedendaags jasje, is perfect geslaagd. Tijdens de intro ‘Mourningstar’ wordt een duistere sfeer opgebouwd met heldere gitaren en serene zang. Maar het stugge gitaargeweld met aanvullende keyboards in de tweede single ‘Astrologer’ laat al een heel ander timbre zegevieren. Cleane zang wordt afgewisseld met zwartgebakerde screams van James Fogarty (op deze plaat levert hij zijn beste prestatie ooit!) terwijl de logge riffs toch zorgen voor een soort van verheven extreme metal. Daar komen nog wat verkondigende zanglijnen bij in ‘Each Man A Constellation’ (onderwerpen die Nattehimmel aansnijdt zijn filosofie, occultisme en astronomie). ‘Armies Of Tiamat’ blijkt een zeer meeslepende track te zijn. Niet alleen door het contrast tussen serene en woeste zang, mar ook door zijn beklijvende ritmiek met gruizige riffs en incidentele gitaarsolo’s. Nog zo’n knaller is ‘Mountain Of The Northern Kings’, de tweede videoclip. Dit is het meest doomy nummer van dit album. De riffs omhelzen de My Dying Bride heritage, het tempo is traag en de contrasten in zang zijn verschroeiend als de branden op Rhodos en Corfu. ‘Desolation’, de naam valt en niet voor niets. Vlotter en een typisch voorbeeld van puike jaren negentig stijl is ‘Realm Of Hades’. Het herbergt toch nog enige verrassingen, zoals de sterke fragmenten waarin cleane zang met opruiend roepen gecombineerd wordt, een break met tokkel en gesproken tekst plus een apocalyptische gitaarsolo die als drones van de huidige wereld boven je hoofd zweven (één noot aangehouden tot ze toeslaan). Bepaald akelig, maar beklijvend. Geniet verder van de blastbeats in ‘The Immortals’ en de bijna pompeuze dramatiek in ‘The Nightsky Beckons’. Je zal het je niet beklagen. Deze gasten zijn zichzelf gebleven, wars van alle trends met een majestueuze stijl voorop! Topklasse.