Judd Blake alias Azentius is een behoorlijk controversieel artiest in USBM. De Amerikaan die opgegroeid is in landelijke gebieden woont nu in Californië en heeft zich volgens fans schuldig gemaakt aan diefstal en vervalsing door geld in ontvangst te nemen zonder het materiaal op te sturen. Dit gegeven is een eigen leven gaan leiden, maar dat Blake het niet onder stoelen of banken stopt, wordt door de videoclip voor ‘Predator Phoenix’ geïllustreerd.

2018 was het laatste erg productieve eruptie van Nachtmystium met het album ‘Ancient Howls Of Dawning Fury’, enkele EP’s en een compilatie. Daarna leek de band weer opgeheven, maar nu, in 2024, is er dan toch pots het negende studioalbum ‘Blight Privilege’ (een woordspeling op ‘white privilege’, dat helemaal niet geldt voor Amerikaanse burgers van welke kleur dan ook die op straat leven). De vos mag dan zijn haar verliezen, zijn streken behoudt hij. Op het eerste deel van dit album waagt Azentrius zich tekstueel op politiek gebied (voor het eerst), het tweede deel is de catharsis van zijn gevecht om clean te worden, want dit is het eerste album dat hij maakte zonder onder invloed van drugs te zijn. Ons voordeel is dat de waanzin van sommige vroegere albums ons bespaard blijft. Zoals steeds kreeg Blake hulp van Andrew Markuszewski voor wat betreft die teksten.

Hij blijft een eenzaat die zoveel mogelijk zelf doet, maar op ‘Blight Privilege’ horen we toch drie nieuwe muzikanten aan zijn zijde. Dat is de Italiaanse drummer Francesco Miatto, Ken Sorceron speelt bas, terwijl hij ook de mix en mastering deed en Matt Thomas voegde bijkomende gitaarsolo’s en zelfs wat slide gitaar toe. Dit alles resulteert in een puike black metal plaat, waar er plaats is voor andere invloeden, zonder hierin te overdrijven. Zo hebben we dat het liefst.

Openingstrack ‘Survivors Remorse’ wordt doorspekt met een sampler en gesproken woord, maar de uitwaaierende gitaren leiden tot degelijke zwartgeblakerde metal. De rasperige vocalen van de man vormen hier altijd een geliefde factor. De single en video ‘Predator Phoenix’ kan men smooth rockend noemen, al zijn de vocalen black. De bas is goed hoorbaar, er is een fraaie gitaarsolo en uiteindelijk is dit vrij catchy.’A Slow Decay’ is een pak trager, hier speelt slide gitaar een weemoedige rol. Deze gitaarkrans omheen de duisternis is koesterend en melodieus. Men wisselt van tempo en zelfs een progressieve insteek is hoorbaar. Een tandje wordt bij gestoken in het heftige ‘Conquistador’ en ook ‘Blind Spot’ is uptempo, maar aanstekelijk. Dit woord hadden we niet verwacht in een bespreking van Nachtmystium. Ook een bijzonder pakkende song is ‘The Arduous March’ dat inderdaad soms een marstempo handhaaft. Griezelig is de Blade Runner sampler. Het nummer bewijst dat dit een gelouterd album is en de vurige gitaarsolo stookt het vuur op. Snelheid en catchy zang tekent de laatste track ‘Bligh tPrivilege’ en deze titel wordt meermaals herhaald, zodat het beklijvend wordt. De strijd tegen verslaving wordt geserveerd op een bedje van vurige gitaarsolo’s. Zonder experimenten is Nachtmystium nog het beste en we hopen dat ze nu weer niet terug in sluimertoestand gaan, want concerten spelen is hen nog steeds vreemd. Maar we zijn al blij met dit nieuwe werkje.