‘The All Is One’ is de titel van de nieuwste release van het Noorse trio Motorpsycho. Dit album vormt het laatste deel van wat je met een klein beetje fantasie een trilogy zou kunnen noemen (de band spreekt van ‘The Gullvag Trilogy’). Een drieluik dus dat begon met ‘The Tower’ in 2017 en een vervolg kreeg met ‘The Crucible’ in 2019. Over beide voorgangers was ik – zoals te doen gebruikelijk bij releases van Motorpsycho – enthousiast maar met ‘The All Is One’ gaat de band muzikaal niet een stapje maar een hele sprong verder. Naast het oude, vertrouwde van Motorpsycho (in zowel geluid als compositie) worden ook weer nieuwe muzikale wegen verkend. En juist die combinatie van het oude Motorpsycho met het huidige Motorpsycho maakt dit nieuwe album dodelijk geweldig.

Terwijl ik mijn ogen nauwelijks kan afhouden van de werkelijk schitterend vormgegeven albumhoes, wordt vrij voorzichtig afgetrapt met het lange titelnummer. De gebruikelijke ingrediënten van de laatste jaren komen hier voorbij: sterke melodieën, ruimte voor improvisatie in een hechte structuur en geweldige zanglijnen (let wel; de lijnen zijn geweldiger dan de zang zelf, hehe, sorry Bent). Die lijn wordt voortgezet op de eerste single van het album, ‘The Same Old Rock’. Het is vooral de gitaar van Hans Magnus Ryan die in zowel de akkoorden als de solo de aandacht voor zich opeist. In ‘The Magpie’ zijn het vervolgens weer die weergaloze zangmelodieën die van een vrij standaard nummer toch iets fraais weten te maken. Het niemendalletje ‘Delusion’ heb je nog maar net tot je genomen als je vervolgens wordt geconfronteerd met iets werkelijk unieks. In ruim 40 minuten (!!) neemt het trio de luisteraar mee op een muzikale reis die als titel ‘N.O.X.’ kreeg en die bestaat uit vijf delen. De hoeveelheid instrumentatie, muzikale lagen (zet je koptelefoon maar op!), breaks en tempowisselingen is werkelijk ongeëvenaard. Het is vrijwel onmogelijk om deze song goed te beschrijven, je moet ‘m gewoon zelf gaan horen (en voelen). Het risico bestaat natuurlijk dat je na zo’n verbluffende trip helemaal niets meer hoort en tot je kunt nemen. Dat heeft de band blijkbaar ook beseft want met het mooie, gevoelige gitaarinstrumentaaltje t ‘A Little Light’ mag je op adem komen. Dat is maar goed ook want doordat je even je hoofd leeg hebt kunnen maken kun je met volle teugen genieten van ‘Dreams Of Fancy’. Ook hier stijgt de band weer naar grote compositorische hoogte. Wat gaat er toch een kracht uit van deze Noren! The Beach Boys en The Beatles worden geëerd in ‘The Dowser’ waarna ‘Like Chrome’ het album uitzwaait.

En dan ga je rustig even op de bank zitten en bijkomen. Bijkomen van een muzikale trip die zijn gelijke niet kent. Wat heeft de band uitgepakt! Van breekbaar tot soms knalhard, van akoestisch tot pompeus, van klein tot groot en van lang tot kort. Dat is Motorpsycho anno 2020. En wat is dat toch verdomd mooi.