Motörhead’s ‘No sleep ’til Hammersmith’ uit 1981. Er zijn in mijn jeugd weinig live albums geweest die zo belangrijk waren als dit doorbraakalbum. ‘Alive II’ van KISS en ‘Live and Dangerous’ van Thin Lizzy komen in de buurt. ‘The Eagle has landed’ van Saxon misschien.

Elke noot, elke aankondiging, elke zucht en elke kuch liggen inmiddels vast in mijn DNA. De onmetelijke schreeuw voorafgaand aan ‘(We are) the Roadcrew’. Het aan elkaar en aan zichzelf opdragen van de nummers: “..because Phil has already had one, this one’s for me and Eddie”. Het “just in case” van Lemmy net voorafgaand aan de laatste track ‘Motörhead’. Ik kan het dromen allemaal. Wat een geweldige tijd was dat toch, de tijd dat Motörhead albums maakte in de klassieke bezetting Lemmy, Phil ‘Philty Animal’ Taylor en ‘Fast’ Eddie Clarke. Alledrie zijn ze er niet meer. Helden waren het.

Hoe gevaarlijk ze ook waren met z’n drieën, ‘No sleep ’til Hammersmith’ kwam in Engeland binnen op de eerste plek van de charts. De groep was middels het constante toeren zo bekend geworden dat de plaatverkopen navenant werden. ‘No sleep ’til Hammersmith’. Opgenomen in het Londense rockpaleis Hammersmith Odeon, dacht ik destijds als puisterige headbanger van 13. Mispoes. Wist ik veel. Niet dat het er verder iets toe deed maar de opnames van het live album werden gemaakt in Newcastle en Leeds, niet in Londen. Zoveel werd veel later ook wel duidelijk, toen er in 2008 een 2CD uit kwam van het album waar in het boekje per track precies werd vermeld tijdens welke show het nummer werd opgenomen.

Fast forward naar 2021. ‘No sleep ’til Hammersmith’ is 40 jaar oud en verdient dus een ‘anniversary edition’ release. Sinds het overlijden van (vooral) Lemmy draait de BV Motörhead op volle toeren. Motörhead merchandise is er in alle vormen en maten en met regelmaat komen er releases uit. Het gros daarvan laat ik persoonlijk links liggen. Het coversalbum en de live albums die werden opgenomen toen Lemmy al ziek was en de band op halve snelheid speelde zijn aan mij niet zo besteed. 

Voor de de prachtige uitgevoerde ’40th anniversary’ boxset maak ik echter een uitzondering. Dit is hoe je Motörhead eert, dit is hoe je Lemmy, Phil en Eddie respectvol in de schijnwerpers zet. En hier hebben de fans ook echt wat aan. Want eerlijk is eerlijk: in 1981 stond Motörhead aan de spreekwoordelijke top als het gaat om zijn eigen kunnen. Alles klopte. De songs, de hoes (dat vliegtuig!), de knallende en in your face productie. En dat krijgen we nu allemaal nog een keer maar dan mooier, uitgebreider en met een hoop leuke (replica) snuisterijen. Ik hou ervan.

Kijken we eerst naar het belangrijkste: de muziek. Uiteraard bevat deze box het oorspronkelijke album, met een aantal soundcheck bonusnummers (waarvan ‘Limb from Limb’ volgens mij uniek is). Een leuke trip down memory lane, zeker om te testen of je alle details nog kent. Maar het leukste zijn de extra CD’s. Daar staan namelijk alle drie de shows op die gebruikt zijn om ‘No sleep’ samen te stellen. Van voor naar achteren, helemaal compleet. Je kunt luisteren naar de shows uit de Queens Hall in Leeds (28 maart 1981) en de Newcastle City Hall (29 en 30 maart 1981). Het leuke daarvan is natuurlijk dat je zelf kunt gaan uitvogelen welke versies van welke shows zijn gebruikt voor het uiteindelijke album, en in hoeverre die opnames zijn gerepareerd. Nog leuker is dat de heren tijdens die drie dates ook andere tracks hebben gespeeld dan op het klassieke album staan.