Het is intussen een soort van ongeschreven Roadburn-wet. Als je door de bomen het bos niet meer ziet en later van vrienden moet horen dat je (weer) een niet te missen optreden hebt gemist, dan is er nog de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat het betreffende optreden op een bepaald moment op plaat verschijnt. Zo is het ook met de show van de Amerikaanse sludge/crust/doom gasten Morne. Op zaterdag 13 april 2019 deed het viertal uit Boston een dappere maar vergeefse poging om de Koepelhal te slopen. Ik was in de buurt, op minder dan honderd meter afstand zelfs, maar heb er niets van meegekregen. Net zo min als ik hun eerdere bezoek aan Roadburn in 2014 had opgemerkt of zelfs het optreden op de skatebaan een dag eerder. Zo gaat dat nu eenmaal op een festival, zeker op een festival als Roadburn.

Maar gelukkig kan ik het gemis nu goed maken, want het complete optreden verschijnt nu als cd en dubbelelpee. Morne brengt in krap een uur zes megalithische riffmonsters die – zoals we na vele “live at Roadburn” releases gewend zijn – voorbeeldig zijn vastgelegd. De muur van geluid is uiteraard niet zo overweldigend als wanneer je daadwerkelijk bij het optreden aanwezig bent, maar zet je installatie op standje burenruzie en je benadert de livesensatie behoorlijk. Terwijl het serviesgoed op de maat van de dreunende bas en de krachtig beukende drums de kast uit rammelen en als lemmingen richting zelfvernietiging gaan, is het moeilijk stil te blijven zitten bij de logge, ultraheavy lang uitgesponnen songs van Morne. Gedurende het toebedeelde uur weet de band te voorkomen dat het vooral heel veel van hetzelfde is. Het grootste deel van de set bestaat uit nummers van het album ‘To The Night Unknown’ dat een jaar eerder was uitgebracht, aangevuld met een nieuw nummer en nog een oudje. In de basis is het vooral zware sludge, maar in de lange instrumentale passages wordt die succesvol vermengd met klassieke heavy metal. De traditionele gitaarsolo waarmee tegen het einde van ‘I will see you’ wordt uitgepakt misstaat niet tussen al het voortrazende riffgeweld. De kolkende oersoep wordt verder nog op smaak gebracht met incidentele keyboards en het is zonder meer gepast dat met ingetogen akkoorden uit de synthesizer dit optreden wordt afgesloten.

Het blijkt maar weer eens, op een gemiddelde Roadburn is meer te zien en te horen dan een normaal mens kan behappen. Morne blijkt, getuige deze fraaie liveregistratie, niet te missen te zijn geweest. Toch is dat precies wat ik die zaterdagavond heb gedaan. Heb ik me toen minder vermaakt? Nee, zeker niet. Het dubbele van dit soort aanvullingen achteraf is dat je je gaat afvragen of je wel de goede keuzes hebt gemaakt. Als, als, als… as is verbrande turf. Roadburn 2019 was geweldig, ook zonder Morne gezien te hebben. Het optreden van Morne was ook geweldig, zoals nu iedereen – toen aanwezig of niet – kan horen op dit uitstekende livealbum.