Het kleurrijke parcours dat het Portugese Moonspell sinds de jaren negentig heeft afgelegd, was telkens enorm boeiend om te volgen. Met een mediterrane flair waagden zij zich aan de evolutie van black/occulte metal naar gotisch raffinement. Daarna werden zij terug heftig ten tijde van ‘Memorial’ en ‘Night Eternal’ en meest recent was er met het volledig in het Portugees voorgedragen ‘1755’ zelfs een etnische uitstap die voornamelijk voor landgenoten bedoeld was, maar wereldwijd aansloeg.

Het volgende hoofdstuk van de sympathieke zuiderlingen zal eens te meer als een verrassing gelden. Voor ondergetekende een bijzonder aangename verrassing, want ‘Hermitage’ toont Moonspell op de meest progressieve manier, met veel gitaarwerk dat duidelijk geïnspireerd is door Pink Floyd’s David Gilmour. En geef toe… dat hadden we niet zien aankomen. Begrijp me niet verkeerd, fans zullen vast geen cultuurschok ervaren, ten minste niet wanneer ze het geduld opbrengen om ‘Hermitage’ even te laten bezinken en dan met open vizier te genieten van het geboden muzikale erfgoed. Laat ons hopen dat dit nog mogelijk is in deze wereld en niet iedereen zijn vooropgestelde verwachtingen rigoureus wil ingevuld zien, zonder de nood aan uitdagingen voor een artiest te respecteren.

Wat betekent dit concreet? Dat we met groeiende verwondering (en bewondering) de videoclip voor ‘All Or Nothing’ bekeken. Moonspell goes Pink Floyd? Wat een prachtig gitaarspel! Dit smaakte naar meer. En meer in die stijl krijgen we, wanneer we ‘Hermitage’ helemaal beluisteren. Dit moet zowat de meest ingetogen plaat van Moonspell zijn, al kan je er nog wel de gotische invloeden in terugvinden, maar ook progressieve rock, veel beschouwing en heerlijke weemoed. Als het afgelopen jaar tot deze reflectie geleid heeft, dan plukken we er als fan nu de vruchten van, want dit is gewoon prachtige muziek van een ervaren band. ‘The Greater Good’ zet al de toon met zwevende keyboards en omfloerste zang en sierlijk gitaarwerk, maar later volgen de herkenbare, gretige grunts van Fernando Ribeiro en is dit toch typisch Moonspell. Het uptempo rockende ‘Common Prayer’ kunnen we met diepe stem gezongen, vlotte gothic rock noemen. Dan volgt het introverte, weemoedige ‘All Or Nothing’ met hartverscheurende bluesgitaren, terwijl zwevende keyboards voor ondersteuning zorgen. Het titelnummer is wilder, met verkondigende zanglijnen, maar ook samenzang in het refrein. Op het laatste even grunts, maar dan komt men al terug tot inkeer tijdens het eveneens atmosferische ‘Entitlement’, terwijl het instrumentale ‘Solitarian’ ons doet zweven. Heel sterk is de interactie tussen solo en samenzang in ‘The Hermit Saints’. De kwaliteit blijft torenhoog!, want ‘Apophthegmata’ en het dreigend opgebouwde ‘Without Rule’ zijn eveneens juweeltjes, in dat laatste weer met flinke Pink Floyd scheut.

De gitaarstijl die Ricardo Amorim zich op deze plaat aanmeet is erg verrassend en past wonderwel bij dit vrij bedachtzame album. Wanneer een band met bijna dertig jaar op de teller nog in die mate kan verrassen met een nieuw album, behoren zij tot de groten der aarde! Dit is misschien gedurfd, maar het is met grote souplesse gedaan.