Er zijn van die momenten dat je aan jezelf begint te twijfelen, word je zelf nou gek of gebeuren er rare dingen? Of je nu een kassabon van 120 euro in je handen gedouwd krijgt voor slechts een enkel kratje bier, je op je werk hoort dat je eigen leidinggevende je eigenlijk maar een aansteller vindt terwijl je je voor de goede zaak zowat de burn-out in hebt gewerkt, of je een nieuw album hoort met een bekende zangeres en je eigenlijk die stem nauwelijks herkent. Alle drie deze voorbeelden zijn mij in ieder geval wel eens overkomen en die laatste slaat natuurlijk op de recensie van dit album. Want toen ik las dat de zangeres die ik hier hoorde dezelfde Chiara was die de eerste drie platen van Temperance van zulke prachtige vocalen heeft voorzien, moest ik me toch even een paar keer in de oogjes wrijven.

Moonlight Haze is een jonge band waarvan dit ‘De Rerum Natura’ het debuutalbum is. Naast Chiara op zang vinden we ook een Temperance oudgediende op de toetsen en drumkit. Opvallend op de baspositie is Alessandro Jacobi van Elvenking. Op ‘To The Moon And Back’ laat de band een fris symfonisch power metal geluid horen. Chiara’s vocalen zijn lichtgekleurd, een enorm contrast met de stijl die ze zichzelf aanpaste in Temperance. Mede door het toegankelijker karakter van de muziek maakt dat Moonlight Haze meer richting een pop-georiënteerde female fronted band als Delain duikt dan het zwaarder te verteren materiaal van Temperance. Dat wil niet zeggen dat alle complexiteit maar uit de muziek is gelaten. Op bijvoorbeeld ‘Ad Astra’ worden interessante dingen gedaan met timing. Ook verkent Chiara hier meer de grenzen van wat ze kan met haar stem en laten we eerlijk zijn, dat is heel veel!

‘Odi Et Amo’ heeft een oosters sfeertje over zich en neigt wat meer richting de traditionele power metal en zelfs Dio durf ik hier wel te noemen. ‘The Butterfly Effect’ heeft dan wel weer dat meer pop-gevoel in de structuur van het nummer en ook de zang is meer rechttoe rechtaan, Amaranthe zonder de overdaad aan synths? ‘Time’ is dan het dichtstbij wat we komen bij “echte” power metal, ik hoor invloeden van Rhapsody en het andere werk van Luca Turilli, ook wordt hier wat gedurfder gewerkt met grunts. ‘Dark Corners Of Myself’ klokt negen minuten en is het typische epos. Met grootsere en meer orkestrale keyboards, meerdere stijlwissels en een diepgravende tekst over persoonlijke worstelingen, mooi! Van de resterende vier nummers wil ik vooral ‘A Shelter From The Storm’ nog even noemen, een mooie ballad van ook weer bijna zeven minuten.

Ik denk niet dat het niveau van de muziek van Temperance wordt gehaald, al is dit door de verschillen in stijl wel een beetje appels met peren vergelijken. Maar dan alsnog heeft Moonlight Haze een heel sterke debuutplaat afgeleverd. Muzikaal staat het als een dijk en met Chiara heeft de band een vocalist van de bovenste plank in huis. Liefhebbers van symfonische metal zullen zeker van dit album kunnen smullen.