De Fransmannen van Monolithe zijn bepaald geen nieuwkomers in het genre van de doom metal. Al bijna twee decennia verspreiden zij een donker gospel en met dit album, ‘Okta Khora’, hebben zij de acht nummers onderverdeeld in vier instrumentale, met elk een duur van vier minuten, en vier waarin gezongen wordt, met elk een duur van acht minuten. Ondanks dit strakke schema klinkt het nergens geforceerd of even snel in elkaar gedokterd.

Monolithe speelt grootse doom tracks en klinken hierbij vooral langzaam en erg zwaar, met interessante zijwegen. Hierdoor kom je tijdens de wat rustigere gedeelten bijvoorbeeld Gary Moore-achtige gitaarstukken tegen en krijg je de saxofoon zelfs voorgeschoteld op een meer duistere manier dan je wellicht gewend bent. Ook wordt er met regelmaat gebruik gemaakt van de synthesizer, waardoor er een symfonische atmosfeer ontstaat. De heftige, grommende vocalen hakken er ook lekker in, vooral wanneer er wordt afgewisseld met lichter, clean stemgeluid. Het contrast dat hierdoor ontstaat levert fijne laagjes kippenvel op.

De prachtige dissonanten waarvan gebruik wordt gemaakt zijn eerder de regel dan de uitzondering, en het is vooral dit gereedschap dat er in slaagt de gevoelens en thematiek van dit album zijn ijzingwekkende vorm te geven. Niet alleen hebben we te maken met de uitgestrektheid en daardoor troosteloosheid van ons universum, ook klinkt het alsof oude, gevallen beschavingen voorbij komen, waardoor de tragiek van ons kleine bestaan alleen maar tragischer aanvoelt. Het is aan te raden dit album op een fysiek medium aan te schaffen, omdat de art en vormgeving onderdeel zijn van de beleving.