De naam Mick Hup zal niet bij iedereen meteen een belletje doen rinkelen. Toch heeft de 41-jarige Harderwijker al een behoorlijke staat van dienst. Zo maakte hij met de band Definition Of Madmen twee platen en was hij op toer met het ELO tribute ELOve. Recenter is Mick op de planken te zien als gitarist bij de Whitesnake- en Deep Purple tributeband Purple Shade (waar ook zanger Robert Soeterboek in zit).

Hup is echter niet alleen een goede gitarist en zanger, maar ook componist en tekstschrijver, en dus moest er een solo album komen dat er nu ook is: ‘Chemical Butterfly’. Hup werkte er twee jaar aan. Op twee nummers na (‘Telephone Line’ is een cover van (jawel!) ELO en ‘Eye for an Eye’ werd geschreven door Hup’s echtgenote) schreef de zanger alle nummers zelf. Zo zijn we getuige van een enorm persoonlijk album dat zich nog het beste laat omschrijven als een reis langs de emoties van de artiest, die hoorbaar dingen heeft meegemaakt in het leven. Waarmee ik overigens niet wil aangeven dat ‘Chemical Butterfly’ en triest album is, want niets is minder waar.

De luisteraar kan weliswaar door de opener ‘Rain Hits Me Harder Than Snow’ op het verkeerde been gezet worden omdat het de plaat erg rustig opent. Hup begeleidt zichzelf op een akoestische gitaar en we horen een mooie ondersteunende deken van strijkinstrumenten. Op het navolgende ‘Yellow Sky’ wordt meteen de veelzijdigheid van het album en de muzikant uit de doeken gedaan, want hoe anders klinkt deze stevige uptempo rocker, met lekker pompende bas (van Epica bassist Rob van der Loo) en lekker pakkende achtergrondkoortjes.

Het aantrekkelijke van de plaat is dat de onderlinge tracks qua stijl van elkaar verschillen maar dat het album toch een homogeen geheel is. Zelfs de cover past prima tussen de andere nummers. Hup neemt je op ‘Chemical Butterfly’ mee langs gevoelige akoestisch werk (het al eerder genoemde ‘Rain Hits Me Harder Than Snow’), uptempo beukwerk (‘Blood on War’), bombastische melancholie (‘Chasing Dreams’) en heerlijke poprock (‘Hiding From The Sun’ is gewoon een geheide hit) en alles wat daartussen zit. De teksten gaan ergens over en Hup weet dat ook over te brengen. Het gevoel lijkt op sommige momenten uit de tenen van de zanger te komen en dat raakt mij als luisteraar. Het album sluit af met een nieuwe versie van het Definition of Madmen nummer ‘Faders Up’ waardoor het kringetje voor Mick Hup weer rond lijkt te zijn.

Het album werd geheel in eigen beheer gemaakt. De basis (slaggitaar/bas/drums) werd opgenomen in de Wisseloord Studio’s in Hilversum en dat is te horen. Het album klinkt als een klok dankzij de lekker modderige seventies productie van Dave Menkehorst (ook drums). Muzikaal gebeurt er verder veel. We horen mellotrons, strijkers, achtergrondzangeressen. Alles is uit de kast gehaald om van dit persoonlijke album een mooi document te maken. De kers op de taart is wat dat betreft het prachtige hoesontwerp dat door de Chileense kunstenaar Kartess werd gemaakt. Wie het solowerk waardeert van de Deense zanger/gitarist Tim Christensen en dat van zijn band Dizzy Mizz Lizzy doet er goed aan deze chemische vlinder een luisterbeurt te gunnen. Maar ook als je van seventies (hard-)rock houdt is deze plaat een absolute aanrader. Op de valreep van 2019 levert Mick Hup uit Harderwijk gewoon nog even een album dat hoog in mijn jaarlijstje gaat eindigen. De plaat is te beluisteren via Spotify en krijgt eind december ook een gelimiteerde vinyl release.