Michael Schenker: “Ik wilde na UFO en Scorpions zo graag zelf muziek maken en dat ook puur voor mezelf doen. Niet om veel platen te verkopen, niet om meisjes of drugs te scoren, niet om groot in Amerika te worden. Voor mij is muziek maken nooit een wedstrijd geweest. Kunst is geen wedstrijd.”
In augustus van het vorig jaar presenteerde Michael Schenker zijn nieuwe plaat al aan de internationale Rockpers. Op 29 januari is het dan eindelijk zover en ligt ‘Immortal’ eindelijk in de winkels. Schenker heeft natuurlijk een enorme staat van dienst in het rockwereldje. Niet alleen met zijn eigen projecten MSG, McAuley Schenker Group, Temple of Rock en Michael Schenker Fest, maar natuurlijk ook met de grote jongens Scorpions en UFO schreef Michael geschiedenis. Niet alleen als het om de albums en concerten gaat maar juist ook om zijn unieke en innovatieve manier van gitaarspelen. Zowel als slaggitarist en als solist is Schenker uniek en heeft zijn spel invloed gehad op tal van muzikanten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan iemand als Kirk Hammett, wiens spel behoorlijk is beïnvloed door de blonde Duitser. Of is Schenker toch een blonde Engelsman?
Erik Boter Ι 10 januari 2021
Hi Michael, ik bel nu met Engeland. Ik had verwacht je in Duitsland te moeten bellen maar je woont al een tijdje in het Verenigd Koninkrijk begreep ik?
Ja, dat klopt! Ik woon alweer ruim tien jaar in de UK.
Ben je na tien jaar al een Brit? Of voel je je nog steeds een Duitser?
Hahahaha! Ik heb wel een geschiedenis met dit land. Ik was zeventien jaar oud toen ik hier voor het eerst kwam, toen ik bij UFO ging spelen. In al die jaren erna leefde ik internationaal in een driehoek: Engeland – Duitsland – Amerika. Ik heb op verschillende plekken in de wereld gewoond, maar dat was altijd voor korte duur omdat ik veel op toer was natuurlijk. Nu ik wat ouder ben geworden werd het tijd om te settelen en ik heb bewust voor Engeland gekozen omdat dat daar mijn internationale carrière is begonnen in 1973 en ik daar een hoop goede herinneringen aan heb.
Dus eigenlijk is daarmee de cirkel weer rond..
Precies! Vergeet niet dat ik de Michael Schenker Group ook in Engeland heb opgericht, niet in Duitsland. Ik wilde na UFO en Scorpions zo graag zelf muziek maken en dat ook puur voor mezelf doen. Niet om veel platen te verkopen, niet om meisjes of drugs te scoren, niet om groot in Amerika te worden. Voor mij is muziek maken nooit een wedstrijd geweest. Kunst is geen wedstrijd. Er is geen strijd tussen goed en niet goed. Ik had heel erg de behoefte om dat kleine ventje in de zandbak te blijven. Laat mij mijn gang maar lekker gaan.
Toch ben je in die tijd, en later ook nog, door veel grote jongens gevraagd om bij ze te komen spelen.
Dat klopt, maar dat komt ook doordat mijn toenmalige manager Peter Mensch dollartekens zag en mij wel bij een grote band wilde onderbrengen. Maar dat wilde ik zelf helemaal niet. Ik wilde echt voor mezelf beginnen, met mijn eigen songs en met de muzikanten waar ik graag mee wilde werken. Lekker pielen met composities bedenken. Creatief zijn. De business kon me gestolen worden. Maar het klopt wat je zegt, hoor. Ik had zo kunnen beginnen als gitarist bij Ozzy Osbourne weet je wel, toen Randy was overleden. Montrose is in beeld geweest, Aerosmith zelfs.. Whitesnake ook, ja. Geddy Lee van Rush had bijna het eerste MSG album geproduceerd. Uiteindelijk heeft Roger Glover dat natuurlijk gedaan.
MSG is begin jaren ’80 toch ook best groot geweest, zeker in Europa. Jullie hadden dezelfde aanhang als Iron Maiden en stonden dus ook in grote zalen te spelen. In 1981 stond je met MSG op Pinkpop, waarvan ‘Armed and Ready’ zelfs op TV werd uitgezonden. Jullie werden toen door de Vara aangekondigd als ‘The Michael Schenker Band’ weet ik nog. Weet je zelf nog wat van die show?
Oh, absoluut! Het was een beetje tegenstrijdig omdat ik het allemaal een beetje klein wilde houden maar ik mocht van Peter Mensch alles in mijn eigen tempo doen. Dat wij op festivals als Pinkpop mochten staan, is volledig zijn verdienste. Ook de connecties met de muzikanten die uiteindelijk op mijn albums speelden werden door hem gelegd. Zo ben ik ook aan Graham Bonnet gekomen, bijvoorbeeld. En aan Cozy Powell. Er gebeurden zo verschrikkelijk veel dingen in zo’n korte tijd in die tijd.. Als je dat vergelijkt met nu.. Vijf jaar nu vliegt voorbij maar veertig jaar terug duurde dat een eeuwigheid..
Heeft dat niet ook met je leeftijd te maken? (oude lullen onder elkaar hier..)
Volgens mij klopt dat wel en dat heeft te maken met het geheugen. Hoe ouder je wordt, hoe minder ruimte je in je geheugen hebt om dingen op te slaan. Dat geheugen raakt immers vol gedurende de jaren. Toen ik twaalf was en vakantie had van school… man, dat duurde de eeuwigheid! Had jij dat niet?
Klinkt heel herkenbaar, Michael! Laten we het eens even over je nieuwe plaat hebben, ‘Immortal’. Nuclear Blast brengt het op 29 januari uit. Ik was aanwezig bij de (online)luistersessie voor dat album in augustus. Toen het album werd afgespeeld was jij in beeld en kon ik zien dat je de journalisten in de gaten hield als het ging om hun reactie. Zag ik dat goed?
Ik moest even nadenken wat je bedoelde maar het was natuurlijk een online sessie dus jij zag mij zitten? Ik hield jullie allemaal in de gaten, hahaha! Ik vind het nog steeds gaaf om te zien dat mensen leuk vinden wat ik net heb gemaakt dus als jij tijdens zo’n sessie uit je dak gaat, vind ik dat tof! Kijk, ik maak iets, noem het maar een chemische reactie van noten, en om dan te zien dat mensen daar positief op reageren.. dan heb ik mijn werk goed gedaan, snap je? Het is overigens niet zo dat ik muziek maak met als reden positieve reacties zodat ik daar een hoop geld mee kan verdienen. Ik maak geen muziek voor stereotype luisteraars.
Live ook niet?
Nee, live ook niet. Juist in een live omgeving krijg je natuurlijk direct reactie. Net als bij de luistersessie waar je het net over had. Als ik ‘Doctor Doctor’ live speel, dan wil ik er voor de gein nog wel eens een kleine improvisatie in gooien, tijdens de solo. Dat geeft altijd reacties op de gezichten van de fans; ‘hé, zo speelde hij het nog nooit!’ of ‘hé, zo moet hij het maar nooit meer spelen’, hahaha! Een beetje experimenteren maakt het live spelen een stuk uitdagender. Het risico dat zoiets ook fout kan gaan houdt me scherp. En de fans ook.
‘Immortal’ breng je weer uit als Michael Schenker Group (MSG). Ik weet niet of het iets met de benaming te maken heeft, maar ik vind ‘Immortal’ een stuk beter dan de laatste twee albums die je met Michael Schenker Fest maakte. Is er een verschil geweest als het gaat om het componeren en produceren tussen Group en Fest?
Nee, er is niet echt verschil. De gemene deler tussen Michael Schenker Group, Michael Schenker Fest en Michael Schenker’s Temple of Rock ben ik natuurlijk zelf. Er is wel een verschil tussen de Michael Schenker die een tijdje uit de muziekbusiness was, toen ik in Arizona woonde, en de Michael Schenker die terugkwam met Temple of Rock. Maar dat is een persoonlijk verschil. Die periode in Arizona was trouwens helemaal niet verkeerd. Het belangrijkste was dat ik kon doen wat ik wilde, zonder enige vorm van druk van een platenmaatschappij of management. Heerlijk was dat. Ik heb instrumentale muziek gemaakt in die tijd, mijn oude vrienden van UFO en Scorpions geholpen. Omdat ik daar op dat moment zin in had. Michael Schenker Fest bestaat overigens nog steeds, maar zal vooral een live ding blijven. Dat ‘Immortal’ als MSG wordt uitgebracht heeft vooral te maken met mijn 50 jarig jubileum en ook dat ik deze nummers met maar één zanger live wil gaan brengen.
Met welke zanger dan? Want op ‘Immortal’ heb je toch verschillende zangers laten zingen..
Live ga ik Ronnie Romero meenemen..
..maar die zingt al in vijftien andere bands!
Twintig! Hahaha! Weet je wat het is met Ronnie? Ik hoorde hem voor het eerst bij Rainbow zingen en hij is zo verschrikkelijk veelzijdig. Bij Rainbow kan hij de zanglijnen aan van Ronnie James Dio, Graham Bonnet én Joe Lynn Turner. Welke zanger kan dat? Zo’n kerel had ik ook nodig. Ik heb immers met veel zangers gewerkt in mijn carrière. Live is het dan erg fijn als je een zanger bij je hebt die alle partijen aankan. Ronnie kan dat gewoon. Bij MSG kan hij de nummers van Gary Barden aan, de songs van Graham Bonnet en die van Doogie ook. Dat is voor mij ideaal. Met maar één zanger hou ik de boel live compacter en is het voor de promotors ook beter te betalen om Michael Schenker op het podium te hebben. Michael Schenker Fest is natuurlijk veel duurder met zoveel muzikanten. We hadden met Michael Schenker Fest een paar grote shows geboekt in Tokyo, waar we twee keer de Budakan zouden vullen. Compleet met alle zangers, twee drummers en twee compleet verschillende sets. Ik heb zo hard gerepeteerd! Maar ja, Corona gooide roet in het eten.
Op één of andere manier lijkt Deep Purple een terugkomend thema te zijn als het om jou gaat. Je pikt in ieder geval regelmatig bandleden van Ritchie Blackmore in en Joe Lynn Turner is ook te horen op ‘Immortal’. In de opener ‘Drilled to Kill’ horen we echter voor het eerst een geweldig gevecht tussen jouw Flying V en en de Hammond van Derek Sherinian dat niet had misstaan op een klassiek Deep Puple album. Hoe kwam dat zo?
Het contact met Derek kwam tot stand via Brian Tichy, die een aantal nummers op ‘Immortal’ heeft ingedrumd. Hij is een goede vriend van Derek en toen ik tijdens een gesprek van hun ter sprake kwam, vroeg Derek of hij niet kon regelen dat hij op mijn album als gast mocht meespelen. Zo simpel is het eigenlijk gegaan. Dus Brian zocht contact met Michael Voss, mijn producent, en even later zaten we in de studio. Derek is een geweldige muzikant en ik denk dat we er wel wat moois van gemaakt hebben. Michael Voss heeft het allemaal bedacht en gearrangeerd. Ik vond het geweldig om te doen, ik had dat ook nog nooit eerder gedaan, zo’n gitaar-keyboards-battle.
‘Drilled to Kill’ is ook de eerste lead-off track van het album, toch? Wat we vroeger ‘single’ zouden noemen?
Ja, de single ja (‘Drilled to Kill’ kwam uit op 20 november jl.). Er is een prachtige clip bij gemaakt, hoe noemen ze dat tegenwoordig… ja, een lyric video. Het ziet er prachtig uit, ik heb het grootste gedeelte al gezien. Ik weet niet of er ook een vinyl of cd single van wordt gemaakt, eerlijk gezegd. ‘After the Rain’ wordt de tweede single. Michael Voss zingt dat nummer, hij schreef er ook de tekst voor.
Ik wil nog even terug naar je rijke verleden als muzikant. In 1991 dook je ineens op als gitarist in de gelegenheidsformatie Contraband waarin je samen speelde met Tracii Guns (gitaar), Richard Black (zang), Bobby Blotzer (drums) en Share Pedersen (bas). Een niet alledaagse combinatie van muzikanten. Je speelde ineens weer met een tweede gitarist en Contraband was bovendien geheel Amerikaans, op jou na. Wat herinner je je nog van deze tijd?
Oh, Contraband! Dat was best een leuke tijd. Weet je, ik zat met Robin (McAuley van de McAuley Schenker Group) een beetje te niksen in Los Angeles, omdat de studio die we hadden geboekt voor de opnames van ons volgende album nog niet beschikbaar was. De jongens van Ratt kende ik goed, omdat ik een tijdje bij ze ben ingevallen als live gitarist toen het niet zo goed ging met Robbin Crosby. Zo kende ik Bobby Blotzer (drummer in Ratt en ook Contraband) en zo kwam ik bij Contraband terecht. Zowel bij Ratt als bij Contraband draaide het niet om mezelf. Ik droeg geen verantwoordelijkheid, ik hoefde geen songs te componeren, had geen deadlines, hoefde geen bandleden te betalen… Alleen lekker spelen en een paar vrienden uit de brand helpen, heerlijk toch? Met Contraband hebben we ook een paar live shows gedaan maar volgens mij liep het daarna mis omdat zanger Richard Black en Tracii Guns bonje met elkaar hadden, als ik me het goed herinner.
Nog dieper in je verleden komen we natuurlijk bij Scorpions uit en het eerste nummer dat je voor ze schreef, dat je op ‘Immortal’ in een nieuwe versie hebt opgenomen: ‘In Search Of The Peace Of Mind’. Ik vind dit de meest geslaagde track van het nieuwe album, ook al is het al 50 jaar oud. Het is een tijdloos nummer, blijkbaar. Vooral de apotheose is geniaal in mijn oren. Waarom koos je specifiek voor deze compositie?
Ik schreef het nummer 50 jaar geleden aan de keukentafel bij mijn moeder thuis. Het was het eerste nummer van enige statuur dat ik zelf componeerde. Ik was vijftien jaar. Ik had geen idee wat inspiratie was en al helemaal niet waar het vandaan kwam. Maar ik wist wel dat alles klopte. Vooral de solo; die heb ik voor de opnames voor ‘Immortal’ ook nergens gewijzigd. Die solo was en is precies goed. Elke noot staat op dezelfde plek. Ik ben overigens de componist van het nummer, en niet mijn broer Rudolf zoals op de plaat (‘Lonesome Crow’ uit 1972) staat vermeld. Mijn broer heeft die credits gewoon gejat destijds, maar schreef er geen noot aan mee. Als goedmakertje kreeg ik de credits voor de tekst, maar als vijftienjarige Duitse puber sprak ik geen woord Engels, laat staan dat ik een tekst in die taal kon maken. Ik heb geen idee wie de tekst heeft geschreven. Dat zou Rudolf best geweest kunnen zijn, ja. Die is immers wat ouder dan ik ben. Hoewel ik de tekst dus niet zelf schreef, past deze wel heel goed bij de persoon Michael Schenker die ik toen was. Dat, en het feit dat het mijn eerst geschreven ‘decent piece of music’ was, gaven de doorslag om het opnieuw op te nemen. De apotheose waar jij het over hebt, klinkt haast als een gesprek dat je met jezelf kunt hebben in je hoofd, weet je wel? Vraag, antwoord, vraag, antwoord.. zoiets.
Zou je zoiets nog een keer kunnen doen, een nummer van jezelf coveren? Je hebt natuurlijk een behoorlijke back catalogue waaruit je kunt kiezen. Een UFO track misschien op je volgende MSG album?
Ik plan nooit iets. Ik weet nauwelijks wat ik morgen doe, dus ik kan je niet zeggen wat ik op een volgend album ga doen. Ik leef heel erg in het hier en nu. Daar kan ik invloed op uit oefenen. Op het verleden en de toekomst kan dat niet dus daar maak ik me ook niet druk om. Het gaat om nu en nu heb ik een 50 jarig jubileum album gemaakt met MSG. En een goede ook!
Ben ik met je eens! Dank je wel voor je tijd Michael, ik hoop je snel weer op een podium bezig te kunnen zien!
Tot snel!