Eindelijk is ie daar dan. Na 26 jaar wachten kun je naar een nieuw Messiah album luisteren. Zo her en der zie ik online dat er best veel mensen nieuwsgierig zijn naar nieuw werk van de Zwitsers. Dat er met twee opnieuw opgenomen nummers eerst een opwarmertje werd uitgebracht, was best aardig. Het draait echter om ‘Fracmont’ en ik moet eerlijk bekennen dat ik het een lastig album vind.

Voor mijn oren is het geen gesneden koek. Hoewel ik best enthousiast kan worden van de muzikale inhoud, hoor ik ook dingen die mij persoonlijk minder bevallen. Om het maar meteen te benoemen, dat zijn de vocalen van Andy Kaina. Niet dat hij slecht is, maar zijn stemgeluid gaat mij na enige tijd vervelen. Daardoor neemt de aandacht voor de verder prima gecomponeerde nummers af. En dat vind ik jammer. Messiah is namelijk in staat om met de wortels in het verleden songs te schrijven die vandaag de dag zeker relevant zijn. Je hoort zeker geen vernieuwende aspecten, maar bij death/thrash verwacht je dat ook niet. Er wordt gevarieerd in tempo, de riffs zijn op eerste gehoor eenvoudig maar pakkend en de sound is lekker old-school. Hiermee bedoel ik overigens niet dat de productie oubollig klinkt. Die is prima in orde. Ik doel meer op het feit dat je een band hoort met een verleden; een band wiens invloeden in de vroege jaren 80 te vinden zijn. Juist dat maakt de muziek ook wel te gek. Tel daarbij op dat de band ook slim gebruik maakt van samples, zoals het ‘Ave Maria” in het afsluitende ‘Throne Of Diabolic Heretics’. Echt tof gedaan.

Ik weet het, het is een smaakkwestie, maar de zangpartijen doen wat mij betreft echt afbreuk aan het geheel. Verder is dit een prima comeback van een band met een legendarische status.