De eerste klanken van de opener,  ‘Broken Cog’, grijpen je meteen vast. Prominente drums en een typische groove ontwikkelen zich naar een duidelijke afzender, Meshuggah. Opvallend is de nieuwe organische sound. Een open muzikaal landschap lijkt zich aan te kondigen, subtiel afwachtend tot wat er voor ons ligt.  Lang hoeven we niet te wachten, de tweede track, ‘Abysmal Eye’ kondigt zich direct aan. Inmiddels, geheel  terecht, de eerste single van Immutable. De opening voldoet direct aan alle Meshuggah elementen die je verwacht. Daarnaast is er een absolute hoofdrol weggelegd voor snaarwizard Fredrik Thordendahl. De opbouw van de plaat wordt met ‘Abysmal Eye’ langzaam duidelijk, deze houdt je vast en vaster. Harder en harder.

Soms zijn er van die nummers waardoor je sneller wil rijden (zeker in een cabrio), ‘Light The Shortening Fuse’ is zo’n tune. Na een zeer dominante opening, schuift het nummer in een dikke groove. De frisse , crisp productie ondersteund de gelaagde definitie per instrument, laag en zang. Wanneer zanger Jens Kidman van leer trekt is meteen duidelijk in welke cabrio, welke ride we zitten. ‘Phantoms’ is de vierde track die we te horen krijgen. Wat direct opvalt is de geweldige, bigger than life, opbouw van de track. Herhalling is kracht. Met een geweldige vocale invulling. De thuis productieperiode heeft zanger Jens, zeker geen windeieren gelegd. Effectiever, creatiever en krachtiger zijn de eerste gedachten die in me opkomen. Daarbij is de percussie weer een prominente drive. Naar het einde van het nummer worden alle elementen intensiever en hypnotiseren je naar het volgende nummer.

Na zoveel intens werk komt ‘Ligature Marks’ als geroepen, een compact klinkende track met dromerige gitaaraccenten begint. De opbouw blijft je aandacht vasthouden en bouwt op naar een sterk percussie-georiënteerde track, waar de zang vooral domineert in diezelfde pace. Het einde van de track….. repeat aan. ‘God He Sees In Mirrors’, de vijfde track (van de dertien), Stuitert van seconde één lomp rond, verwacht hierbij geweldige opbouwende breaks en een indringende solo die wederom langer door mag gaan. Het organische vermogen van ‘Immutable’ ontvouwt zich zeker op ‘God He Sees In Mirrors’.

Na zoveel indrukken kiest de band voor een rustmoment, Thomas gaf aan dat ‘Master Of Puppets’ van Metallica voor hem een belangrijke plaat is, de samenhang, maar ook de individualiteit van de nummers op die plaat en natuurlijk ‘Orion’….. Over ‘Orion’ gesproken, ‘They Move Below’ is het een soortgelijk middelpunt op ‘Immutable’ . Een geweldig getimede, sfeervolle, TOOL -achtige opening van 2 minuten trekt je in een uitgesponnen sfeer van opbouw en chilling gitaaraccenten, die je even alle besef van tijd even doen vergeten en je klaarmaakt voor deel twee van ‘Immutable’.

De tweede single van moet zeker , ‘Kaleidoscope’ worden. Alle vertrouwde  Meshuggahelementen zijn direct aanwezig. Na een “rust moment” van 9 minuten knalt deze er hard in. Alles lijkt aligned, muziek en vocals in perfecte (dis)harmonie. ‘Kaleidoscope’ is een sonische, metershoge golf die je gegarandeerd omver veegt. Een echte in your face track.

Ok.

Wat is dit?  Zodra ‘Black Cathedral’ aan gaat rijst de verwarring. Blackmetal? Dreigend?  Alleen maar gitaren? Blijkbaar wel. Een soort sadomasochistische opbouw, waar je elk moment een dikke blast beat verwacht….. maar  die dan uitblijft. Bizar gaaf. Hoe effectief de voorgaande track is blijkt in wat er vervolgens klaar staat met ‘I Am That Thirst’ . Een “met de deur in huis” track met een bruut opgefokt intro. Wellicht een goede maatstaf voor wat je van deze schijf kunt verwachten. De accenten, solo’s en moddervette groove nemen je mee naar een grotesk einde. Opvallend is, zoals eerder gezegd, de fijne organisch, hybride productie die veel ruimte laat voor Meshuggah anno 2022. `The Faultless` onderstreep ik met een dikke vette stift, wat een stompende openingsgroove.  De hoge accenten zorgen een gejaagd onderdeel tussen de BOM-esque vocalen. Voeg daar de “special defect” doorspekte dissonante solo’s  en licks aan toe en de perfecte Mesghuggah song komt tot leven.

Het laatste “echte” nummer op ‘Immutable’ is ‘Armies Of The Preposterous’.  De track slaat direct op je gehoorgangen in met een brute opbouw en signature groove, maatfresing en timing. Een prettige explosieve opmaat naar de afsluiter van het album. Met ‘Past Tense’ gaan we een cooldown moment in, maar wel geheel in stijl. Een ongemakkelijk, gejaagd gevoel houdt je aandacht vast tot de laatste seconde. Een soort ultieme ballad in black, tot ‘Immutible’ klaar is voor de volgende ronde. Meshuggah weet op ‘Immutable’ de aandacht vanaf minuut 1 vast te houden, elke track kondigt de volgende aan. De precisie zorgt ervoor dat dit zo’n plaat is die je in één zit zou moeten opnemen. Daarentegen biedt het album voldoende nummers met een eigen smoel. Over de hele linie klinkt de plaat frisser en directer. Het aandeel in melodie is sterker, maar die sterkte geldt ook zeker voor de vocale invulling op deze schijf. Het lijkt of de huidige beperkingen, ons allen bekend, Meshuggah vruchtbare bodem biedt om verder te groeien, hetzelfde, meer dan anders,  ‘Immutable’.