Meshiaak is een Australische band, die bestaat uit Danny Camilleri (ex-4Arm), Dean Wells (Teramaze), bassist Andrew Cameron (ex-Bane of Bedlam) en nieuwkomer en drummer David Godfrey. Naar hun eigen woorden, is de muziek van Meshiaak (afgeleid van het Hebreeuwse woord moshiach, wat Messias betekent) gestoeld op old-school thrash. Daar waar dit op het debuut album ‘Alliance Of Thieves’ duidelijk naar voren kwam, zijn de bakens op het nieuwe album ‘Mask Of All Misery’ toch wat verzet.

Kwamen op ‘Alliance of Thieves’ referenties naar acts als Megadeth, Metallica en vooral Machine Head overduidelijk naar voren, daar zijn deze invloeden op het nieuwe album toch wat meer naar de achtergrond verdwenen. ’Miasma’ opent nog wel met felle gitaarlijnen, maar zet daar vervolgens een partij strijkers en een rustiek laatste gedeelte tegenover. Het is het toonbeeld van wat je op ‘Mask Of All Misery’ tegenkomt: de band heeft wat meer naar vernieuwing gezocht, wat meer melodie ingebouwd, de agressie iets laten vieren en progressieve invloeden nog wat sterker omarmt. Complexiteit en gelaagdheid zijn vastgehouden, maar het echte beukwerk is zo goed als verdwenen. Af en toe hoor je een aanzet tot iets fels (‘Mask Of All Misery’, ‘In The Final Hour’, ‘Godless’), maar dat wordt vaak net zo makkelijk weer losgelaten. De band gebruikt veel rustigere passages (‘Mask Of All Misery’) en melodieuze refreinen (‘City Of Ghosts’) in de nummers, maar kent in ‘Bury The Bodies’, ‘Tears That Burn The Son’, en ‘Doves’ ook tracks waar het tempo en de felheid behoorlijk teruggeschroefd of volledig losgelaten zijn. Het maakt ‘Mask Of All Misery’ enerzijds tot een album wat even meer variatie brengt en daardoor lekkerder luistert, maar het gebrek aan echte venijn en thrash riffs zorgt er helaas ook voor dat de meeste nummers niet echt blijven hangen. Qua composities staat er geen enkel lelijk eendje op het album, maar anderzijds zijn ze, op ‘Adrena’ na, te gezichtsloos om echt op te vallen.

‘Mask Of All Misery’ is verre van een slecht album, maar in de enorme melee aan ijzersterke muziek dat uitgebracht wordt, is het helaas te gezichtloos om echt op te vallen. Leg je oor toch even te luister als een wat melodieuzere, progressieve aanpak van thrash je aanspreekt. Wellicht pakt het jou wel. Voor mij is dit album – helaas – gemiddeld op zijn best.