Memory Garden is een vaste waarde (sinds 1992!) voor traditionele doom metal fans, maar we moeten wel altijd geduld opbrengen vooraleer het Zweedse vijftal nieuw werk klaar heeft. Ook nu zijn er acht jaar verstreken sinds voorganger ‘Doomain’ ons een stevige portie powerdoom bood, maar ook nu was dit het wachten waard.

Men heeft zich gewaagd aan een conceptalbum over ‘de zwarte dood’ oftewel de pest uit de Middeleeuwen, maar verpakt in een pakkend verhaal dat realiteit met fictie vermengd. Hoewel de band zijn naam ontleende aan een song van Trouble, is hun muzikaal spectrum vooral te vergelijken met Solitude Aeturnus en de landgenoten van Candlemass. Dat betekent de verheven zang van Stefan Berglund, het exquise gitaarwerk van Simon Johansson (solo’s!) en Andreas Mäkelä en een strakke ritmesectie.

Aangezien het gros van de songs vrij snel is voor het genre, maakt ‘1349’ een krachtige en energieke indruk. Enkele voorbeelden: met zijn afgemeten strakke riffs is ‘Distrust’ een catchy single, terwijl licht psychedelisch solowerk in ‘Rivers Run Black’ ons de oren doet spitsen. In ‘The Flagellants’ zorgt een soort walsritme dan weer voor aanstekelijkheid. De grens tussen doom en ballade wordt bezocht in ‘The Messenger’ en ‘Blood Moon’. Het eerstgenoemde vangt aan met een lange intro waarin folk instrumenten het timbre bepalen en is een duet met zangeres Josefin Bäck. Het laatstgenoemde ‘Blood Moon’ sluit dit album af als pianoballade die langzaam open bloeit naar een prachtige climax. In het griezelige ‘The Empiric’ haalt Niklas Stålvind (Wolf) dan weer zijn meest akelige stemmetje boven voor een ijzig fragment. Vakwerk in het traditionele doom metal genre van deze Zweden die tevens consistentie in de bezetting behouden doorheen de jaren.