Het voelt niet zo, maar het vorige Megadeth album ‘Dystopia’ ligt alweer zes jaar achter ons. Gevoelsmatig voor mezelf nog steeds “het nieuwe album” maar inmiddels alweer een oudje dus. In de tussenliggende jaren gebeurde er veel in het Megadeth kamp. Dave Mustaine kreeg te maken met een strijd tegen (keel-)kanker en toen dat allemaal een beetje achter de rug leek te zijn bleek de positie van bassist Dave ‘Junior’ Ellefson voor Mustaine onhoudbaar wegens diens escapades op het internet (steekwoorden: minderjarig, meisje, webcam, piemel). De basgitaarpartijen van Junior werden gewist en overgedaan door meesterbassist Steve Di Georgio (Death, Testament) maar werd uiteindelijk vervangen door James Lomenzo die de in onmin geraakte snarenplukker al eerder in Megadeth verving.

Afijn, ‘The Sick, The Dying… And The Dead!’ is eindelijk hier. Op de single ‘We’ll Be Back’ die het album vooraf ging was al te horen dat Megadeth sterk, snel en agressief terug was. De stem van Mustaine lijkt iets te lijden hebben gehad onder zijn ziekte want zijn afgeknepen stem heeft een extra rauw randje gekregen, zo lijkt het althans. Ten voordele, wat mij betreft.

‘The Sick..’ opent met het titelnummer en zette me direct op het verkeerde been; ik had een aftrap verwacht in de lijn van ‘We’ll Be Back’ maar niets is minder waar; de titeltrack ligt redelijk goed in het gehoor en is gedeeltelijk snel maar gaat toch meer richting mid tempo. Een verrassende opener derhalve. ‘Night Stalkers’ maakt wat dat betreft al snel weer veel goed want in deze furieuze metalsong vliegen de riffs je van links naar rechts en van boven naar beneden om de oren. In het refrein wordt iets gas terug genomen en hoor ik zelfs het aloude ‘Sweating Bullets’ een beetje terug. Ice T is op dit nummer te horen als gastzanger. Een andere opvallende track is het episch opgebouwde ‘Dogs Of Chernobyl’ dat uiteraard handelt over de nucleaire ramp in het huidige Oekraïne in 1986. Het nummer bevat zelfs keyboards ter ondersteuning van het sfeertje. ‘Sacrifice’ ligt weer wat gemakkelijker in het gehoor en van ‘Junkie’ hoop ik niet dat de tekst autobiografisch is. ‘Soldier On!’ vind ik de minste track van het album en doet me niet zoveel als compositie. Het klinkt me te bekend en ik hoor zelfs riffs die me teveel lijken op die in ‘Into The Lungs Of Hell’ van het ‘So Far, So Good… So What!’ album uit 1988.

‘Célebetante’ is voor mij één van de sterkste nummers van het album. Het is een typische furieuze Megadeth beuker van de eerste plank die zonder moeite de concurrentie met het klassieke werk van de band aankan. ‘Mission To Mars’ is juist weer een grappig nummer dat een welkome afwisseling is voordat de voornoemde single ‘We’ll Be Back’ het album afsluit. Alhoewel afsluit.. de CD bevat twee extra tracks in de vorm van de (goed gelukte!) Sammy Hagar cover ‘This Planet’s On Fire (Burn In Hell)’ en een live versie van ‘The Conjuring’ (op het CD hoesje van mijn exemplaar staat abusievelijk een liveversie van ‘Dystopia’ vermeld, overigens).

Megadeth is terug met een album dat anders is dan zijn voorganger maar, mede door de meer dan uitstekende productie van Mustaine en Chris Rakestraw, minstens zo goed is. Mustaine kan op deze manier echt nog wel even door.