Duitsland kent een overbevolking als het gaat om metalcore bands. Gelukkig springt Mediokrist er wat tussenuit. Je krijgt weliswaar het klassieke metalcore geluid te horen maar de passie en gedrevenheid die erachter zitten, laten dit album toch net iets de middenklasse overstijgen.

Vooral zangers Patrick Weitzker en Philippe Georgi doen wat dat betreft een behoorlijke duit in het zakje. Lekker stevig en agressief brullend met soms wat cleane stukken erin, maar nergens zakken ze echter af naar emotionele pop partijtjes. Alle nummers worden gekenmerkt door een minimale dosis aan elektronica. Vooral in het begin is dit duidelijk te horen, wat een bepaald jaren tachtig gevoel oproept. Hier en daar, zoals in ‘Danke Menschheit’, wordt er zelfs eens gegrunt. Met ‘Phobos’ en ‘Omen’ zijn er verspreid in het album nog twee new age achtige intermezzo’s te horen. In vroeger tijden heeft nog in het Engels gezongen. Tegenwoordig echter hebben ze volop de Duitstalige kaart getrokken, hetgeen geleid heeft tot een aangenaam resultaat. Wie denkt dat Mediokrist een of andere christelijke band is, heeft het trouwens verkeerd voor. De betekenis erachter is niets anders als “gemiddeld persoon” en religie wordt hier stevig ontweken.