Een jaar na de release van ‘New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1’ is Behemoth frontman Nergal terug met deel twee. Me And That Man beschikt over heel wat sterke troeven. Zo is er de perfect op elkaar ingespeelde band zelf die muzikaal spannend klinkt. Maar dan zijn er ook nog eens de contacten van Nergal zelf en zijn overtuigingskracht om bepaalde artiesten uit hun comfortzone te halen en op een heel andere manier te zingen zoals ze gewoon zijn.

De twaalf nummers hebben allen hun eigen karakteristieken. Zo bevat opener ‘Black Hearse Cadillac (Hank Von Hell – Turbojugend)’ een zompig diep zuiderse VS-sfeer met gospelachtig geneurie ertussen in. Het volgende ‘Under the Spell’ (Mary Goore) is ook zo een speciaaltje gezien Mary Goore een pseudoniem was voor niemand minder als Tobias Forge (Ghost) en deze heeft er een zalig en vlot nummer van gemaakt. ‘Witches Don’t Fall In Love’ (Kristoffer Rygg – Borknagar) is met de opvallende melodieuze inbreng en een warme zang één van mijn persoonlijke favorieten geworden.

Alissa White-Gluz laat op ‘Goodbye’ een ronduit sensuele stem horen en ook Lamb Of God brulboei Randy Blythe klinkt uitzonderlijk ingetogen en warm. Nog zo enkele opvallende bijdrage is die van niemand minder dan Abbath op ‘Losing My Blues’. Zijn krasserige zang geeft er een komische noot aan. Of je nu een doorgewinterde extreme metalfan bent of het eerder hebt voor de rockrichting, Me And That Man gaat iedereen bekoren. Jammer genoeg is het niet zeker of er een deel drie gaat komen. Voor Nergal vormen delen één en twee samen een mooi geheel en is het voor hem afgelopen. Dit album gaat in elk geval door een heel breed publiek gesmaakt worden.