Het tweede album van het Italiaanse Mars Era is af en heet ‘Oniro’. De band levert hiermee zes statige nummers af die ik zelf niet heel erg makkelijk te plaatsen vond, omdat er meerdere stijlen door elkaar heen weven. Dit wordt op zo’n manier gedaan dat het hier en daar wel herkenbaar is als dit of dat, maar eigenlijk gewoon een eigen geluid is.

Zelf omschrijft de band zich als een mix van grunge en alternatief met een zinderende woestijn waarin zich dit afspeelt. En ik ga daar na een aantal keren luisteren in mee. In eerste instantie lijkt grunge wat ver gezocht, maar naarmate de bruuske, stoutmoedige gitaarpartijen op je in beginnen te werken wordt de vergelijking duidelijk. Gitaren zijn het voornaamste visitekaartje van Mars Era. Elk nummer stuwt voort op kneiterlekkere riffs en met regelmaat worden er ook psychedelische geluiden uit geperst. Hierdoor valt Mars Era nog het meest binnen het stoner genre. De liedjes zijn stevig, maar bereiken nooit sneltreinvaart, waardoor het album een ontspannen atmosfeer heeft. Af en toe bekruipt me het gevoel dat de nummers nooit echt helemaal af zijn, omdat er geen duidelijk begin, midden en einde zijn, maar ja, dat heeft die zinderende woestijn ook niet, toch?

‘Oniro’ heeft tijd nodig om te bezinken, maar als je het die kans geeft zul je beloond worden. Interessante basloopjes, strak drumwerk en indrukwekkende gitaarstukken. De vocalen zijn ook goed en worden op verschillende manieren gebruikt. Je zult Mars Era dan ook niet betrappen op eentonigheid. Een fijne plaat om in deze winterse taferelen toch de warmte mee in huis te halen.