Marche Funèbre staat voor melodieuze doom/death metal met roots in de jaren negentig. Sinds de release van hun eerste EP ‘Norizon’ zijn vijftien jaar verstreken en intussen hebben ze zich opgewerkt tot een begrip in de Belgische doom metal scene en ver daarbuiten. De teller staat op meer dan 180 shows in 15 verschillende landen wanneer het moment is aangebroken om dieper in te gaan op hun zesde studioalbum ‘After The Storm’.

Bovendien lijkt men – door vastberadenheid en talent – nog steeds beter te worden. Dat bedenken we wanneer we de zes lange composities in ons opnemen. Nochtans moest de band een flinke aderlating laten toen oorspronkelijk gitarist (en zoveel meer) Peter Egbrechts besloot om een stapje terug te doen en de band te verlaten na de opnamen van ‘After The Storm’. Op dit album is hij dus wel nog te horen, maar live zagen we Marche Funèbre recent al aan het werk met diens vervanger Fré De Schepper (o.a. ex-Lemuria). Zanger Arne Vandenhoeck zorgde voor weemoedige, soms getormenteerde teksten bij de welhaast zwevende treurnis die we horen.

Het album vangt aan met ‘In A Haze’ waarbij aanzwellende doomachtige gitaren weerklinken met grunts. Let wel, even verder gaat Arne over op cleane zang en in een latere akoestische passage wordt er zelfs gefluisterd. Het zijn echter de onvermoeibare, cirkelende lead gitaren die een schoonheid uitstralen zonder weerga en alzo een balsem op de wonde lijken. Op dat vlak is Saturnus een adequate hint. De afwisseling in de zangpartijen – af en toe ook venijnig zwartgeblakerd – maakt het geheel vol afwisseling en voert ons doorheen alle emoties waar de teksten over verhalen. Dat maakt van ‘Palace Of Broken Dreams’ en ‘Devoid Of Empathy’ toch toegankelijke en vooral meeslepende composities. Het diepst in wanhoop duikt ‘Enter Emptiness’, het moment bij uitstek waar zelfs het licht aan het einde van de tunnel gedoofd is en er niets anders overblijft dan berusting en toegeven: ‘we zijn gestrand’. ‘Stranded’ is nochtans een vrij uptempo nummer met zelfs een catchy clean gezongen refrein en deze gebalde vuist is in die optiek een mooie break. Vooral vanwege de afstand en praktische overwegingen ging men ditmaal op zoek naar een producer dichter bij huis en men kwam terecht bij Martin Furia (bekend van Bark en Furia). Dat heeft hij trouwens voortreffelijk gedaan. Afsluiter ‘After The Storm’ is tevens het titelnummer en dit prachtnummer van acht minuten werd gekozen voor een knappe videoclip. Zo is het plaatje compleet en willen we deze schijf warm aanbevelen aan fans van Saturnus en Officium Triste, terwijl bands als My Dying Bride en Paradise Lost de oorspronkelijke grote voorbeelden waren. Sterk album!