De line-up van Maiden UniteD wordt tegenwoordig gesterkt door de Schot Dougie White. Een man met een meer dan voortreffelijke reputatie, momenteel bij Michael Schenker Fest, maar wat te denken van Yngwie Malmsteen, Ritchie Blackmore’s Rainbow, en zo nog wel een aantal. Hij was bovendien één van de laatste kandidaten die in beeld was om Bruce Dickinson te vervangen in Iron Maiden, een job die hij op het laatste moment aan zijn neus voorbij zag gaan aan Blaze Bailey. Enfin, dat vervolg kent u. De lieve man loopt tegen de 60 en kan zijn teksten niet meer zo heel goed onthouden en hij steunt zichzelf met een lessenaar. Bijkomende factor is dat zijn contactlenzen hem ook een beetje in de steek laten, maar dat weet hij met zijn ervaring, charisma en zang wel te compenseren. En een klein grapje tussendoor schuwt hij ook niet.

De andere vocalist is opvallend, dat is Jeroen Voogd van Silent Chambers, die op het recent verschenen ‘The Barrel House Tapes’ meedeed en volgens de aankondiging een verleden met de band moet hebben. Het grootste gedeelte van de avond lijkt gevoelsmatig voor rekening van White, maar als je even gaat turven, dan lijkt de set toch redelijk 50-50 te zijn. Dougie is Bruce niet, maar dat komt goed uit, want Maiden UniteD is Iron Maiden niet. En datzelfde gegeven geldt voor Voogd, wiens iets meer musicaleske gevoel voor drama overigens ook weer een heel andere dimensie aan de nummers meegeeft.

Waar Iron Maiden spettert met de speelse solo’s en de harmoniepartijen, speelt de band rondom Joey Bruers een volledige stripped down versie waarin het echt puur en alleen om de song gaat. Hier en daar zijn er nog wel solo’s, maar het merendeel gaat het om de uitgeklede versie van de krakers. Met overigens een uitzondering voor drummer Fab, die echt een werkelijk verbluffend goede performance neerzet en zelfs dubbele bass drum inbrengt, wat we Nicko McBrain principieel zien weigeren.

Het is voor sommigen even wennen, het tempo, de zachte klanken, de piano, maar de band  zit goed in de wedstrijd. De paar kleine foutjes liggen natuurlijk in deze setting wel direct onder een vergrootglas, versterkt kom je daar veel makkelijk mee weg, maar aan alles hoor je dat de heren van United (ik blijf maar aan Theo Maassen denken als ik die naam zie) overlopen van de liefde voor het grote Maiden.

De show begint met ‘The Rhyme Of The Ancient Mariner’, met een andere passage uit het gedicht dan we kennen en stilaan komt, afgewisseld met andere klassiekers, het hele Powerslave album voor bij. Echt alles. De grootste verrassing bij de andere liedjes is toch wel het nummer ‘Futureal’, als eerbetoon aan Blaze Bailey. Het inleidende verhaal erbij lijkt er op te wijzen dat Joey een klein beetje star struck was, maar wat geeft het?

En dan de klapper van de avond. Voogd heeft de microfoon en mag een fors deel van zijn lange termijn geheugen inruimen voor de finale. Het moment waarom Maiden uniteD zich nóg meer onderscheid van alle andere coverbands. Het moment waarop zij ‘Empire Of The Clouds’ spelen. Want ja, als je toch een pianist bij je hebt, kun je los gaan ook. Het is het eerste moment dat ik echt magie van het podium af voel komen, het is werkelijk wonderschoon uitgevoerd.

Op een podium van een theater staan is een heel ander soort discipline voor een band. Je moet het publiek toespreken, publiek dat je overigens niet ziet, en het gevoel geven dat ze bij je op visite zijn. De band slaagt daar redelijk in, hoewel ik moet zeggen dat White de boel een extra dimensie geeft. Het is hoe dan ook een bijzondere ervaring om stil te zitten, om te luisteren naar een band die ook stil zit, terwijl ze nummers ijzig kalm spelen, waarvan je gewend bent dat ze veel spetterender zijn. Maar Maiden UniteD is dat wel toevertrouwd.

De band vanavond:
Zang: Doogie White (en Jeroen Voogd)
Gitaar: Daan Janzing
Bas: Joey Bruers
Piano: Polle van Genechten
Drums: Fab Regmann