Op dit vijfde album, gaat de band verder waar ze met ‘The Devils Breath’ opgehouden zijn. Het plaatje klopt wel: frontman Tor Abyss (kinkt al heftig) en consorten zien er uit alsof je ze niet in een donker steegje wil tegenkomen, en ze maken nog steeds heel smerige high energy rock ‘n’ roll. Te denken valt aan vergelijkingen met Motörhead, Zeke, Turbonegro, Misfits of onze eigen Peter Pan Speedrock. Gezien de bandnaam, het artwork en de titels van nummers, is er ook een interesse in de donkere kant. In hoeverre dit humor, imago of serieuze toestanden behelst, kan ik niet inschatten, maar ik probeer me maar te focussen op de muziek. Een echt goede tekst kan ik zeer waarderen en levert ook bij mij echt wel bonuspunten op, maar ik probeer me ook niet te storen aan bijvoorbeeld hosanna teksten van Stryper of puberale tekstuele clichés van een gemiddelde sleaze rock band.  

De muziek zelf, kan in het straatje van voorgenoemde rawk ‘n’ roll bands geplaatst worden en ook al is de uitvoering zeer behoorlijk, deze plaat kan me niet in de dezelfde mate meesleuren als hun grote broers. Ditzelfde was reeds het geval bij voorgangers ‘Rock ‘N’ Roll Martyrs’ en ‘The Devils Breath’, die ik in de kast heb staan en daar echt wel eens uit komen om gedraaid te worden; best beluisterbaar en de moeite waard, maar geen “dat werd weer eens tijd; ik had het gemist”.

Als Kiss fan van (bijna) het eerste uur, is ‘Unmasked’ nou niet een echt favoriet album, maar een eigen, meer punky versie van ‘Naked City’ van Lucifer Star Machine kan ik ook niet echt blij van worden. De rest van de nummers zijn eigenlijk (net als eerder materiaal) heel goed te consumeren als het genre je aanspreekt, al had ik stiekem op een stukje groei gehoopt bij deze nieuwe release. Aan de andere kant is dit natuurlijk wel muziek die live het best uit de verf komt. Misschien is het toch een kwestie dat ik deze mannen eerst een keer live moet aanschouwen, om ze misschien ook op plaat helemaal optimaal te waarderen.