Liefhebbers van funeral doom opgelet. Het Duitse Lone Wanderer heeft namelijk weer een pareltje opgenomen. De band uit Freiburg, dat aan de zuidwestelijke rand van het Zwarte Woud ligt, wordt eind 2013 opgericht. Een klein jaar later wordt in eigen beheer de EP ‘Principles’ uitgebracht. In 2016 verschijnt het album ‘The Majesty Of Loss’. In eerste instantie betreft dat een in eigen beheer uitgebracht CD. In 2019 verschijnt er ook een LP die wordt uitgebracht door Fucking Kill Records. Dat label brengt ook ‘The Faustian Winter’ op vinyl uit. Op dit moment is nog niet bekend of er ook een versie op CD verschijnt.

Het is mooi dat je goed kunt horen hoe Lone Wanderer zich ontwikkeld heeft. Vanaf het begin is het overduidelijk dat het Australische Mournful Congregation de grote inspiratiebron is, hoewel de band ook andere invloeden kent. Vooral op de eerder genoemde releases ‘Principles’ en ‘The Majesty Of Loss’ hoor je de invloed van Mournful Congregation erg goed. Laatstgenoemde album wordt dan ook door de frontman van Mournful Congregation van de mix en master voorzien. Good heeft overigens ook dit nieuwe album gemixt. De master werd dit keer door niemand anders als Dan Swanö gedaan. Dat Swanö niet al te vaak geconfronteerd wordt met funeral doom laat hij op Facebook weten:

“Lone Wanderer really play insanely slow, yet atmospheric. You can easily have a coffee-break in-between each snare hit! Amazing stuff!”

Zoals ik al liet doorschemeren is de invloed van Mournful Congregation nog wel aanwezig. Toch heeft Lone Wanderer wel hun eigen stijl weten te vinden. De basisprincipes van funeral doom zijn niet zo ingewikkeld. Het draait vooral om een extreem laag tempo waarbij sfeer de belangrijkste factor is. Dat begrijpt Lone Wanderer goed. De vier lange songs zijn prima gecomponeerd en de melodieën graven zich een weg naar de diepste krochten van je ziel. Hier en daar moet ik bij de gitaarmelodieën denken aan het werk van het Engelse Warning. Ook de subtiele inzet van toetsen zorgt ervoor dat de muziek door merg en been gaat. Het geheel wordt afgetopt met fabuleuze zangpartijen die van ultradiepe grunts naar gesproken stukken gaan.

Ik ben zelf vrij kritisch ten aanzien van funeral doom. Lang niet alle bands kunnen mij bekoren. Lone Wanderer is een positieve uitzondering. Ondanks het donkere en troosteloze karakter van het genre word ik hier erg blij van.