Het is best vreemd te bedenken dat er veertien jaar zijn verstreken sinds ik twee albums van Lo-Pan besprak voor Lords of Metal. Het is even vreemd om nu vast te stellen dat er op ‘Get Well Soon’, het nieuwe, zesde album van de band bar weinig veranderd is ten opzichte van ‘Sasquanaut’ en ‘Salvador’. Niet dat dat erg is, want het waren best goede platen ergens op een denkbeeldig kruispunt tussen grunge, classic rock en stoner, waarbij vooral erg tegen het geluid van Soundgarden aangeleund werd. Op ‘Get Well Soon’ is dat niet anders en het is nog steeds de prettige wisselwerking tussen de emotionele galm van zanger Jeff Martin, de energieke riffs en puntige gitaarsolo’s die maken dat je je afvraagt waarom deze band maar zes albums in twintig jaar heeft weten te produceren. Nu weet ik ook wel dat er vast goede redenen zijn waarom het zo lang duurt (het vorige album verscheen zes jaar geleden): inspiratie, een leven naast de muziek, die wereldwijde gebeurtenis waar we het niet meer over hebben en niet te vergeten een ernstige ziekte die drummer Jesse Bartz een paar jaar geleden overkwam … Tja, het blijft jammer dat er de afgelopen twintig jaar niet elk jaar een nieuw Lo-Pan album is verschenen.

Als ik teruglees wat ik destijds van de eerste platen van Lo-Pan vond, dan zou je dat ook nu nog kunnen vinden. Ook op ‘Get Well Soon’ hoor je veel van hetzelfde, maar anders dan voorheen is dat nu niet echt een probleem. Als je een catchy rock song hebt, wat is er dan mis met nog eentje, en nog een? Weet je, doe er gewoon negen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch is dat wat ‘Get Well Soon’ is: een verzameling van negen hardrockende grungy stoner knallers. Het begint al meteen met ‘The Good Fight’ waarin de combinatie van een bijna Jack White achtig gitaargeluid en een zware, gruizige en pompende bas de toon zet.

‘Get Well Soon’ is geen vrolijke plaat, al zou je makkelijk het tegendeel kunnen denken als je je uitsluitend op de muziek richt. De teksten kunnen uitgelegd worden als een reflectie van de duistere en onzekere tijden waarin we leven met de zee, oceanen en boten als beelden die de reddingsboei op de cover begrijpelijk maken. Lo-Pan wil dat we – jij, ik, de wereld – snel beter worden en biedt een helpende hand. Met gierende solo’s zoals in ‘Rogue Wave’ en een triomfantelijk, rijk drumgeluid alsof Jesse Bartz met elke klap wil bewijzen helemaal terug te zijn, is ‘Get Well Soon’ met recht een reddingsboei in een wereld waarin houvast en perspectief lijkt te zijn verdwenen. Een wereld waarin gerechtigheid samen met de meeste fatsoensnormen in het afvoerputje lijkt te zijn verdwenen, want waarom kan een band als Lo-Pan de underground niet ontgroeien?  Deze band verdient zoveel meer.