Het Finse Svart Records heeft een neusje voor het binnenhengelen van bijzondere acts. Daar zitten af en toe bands en artiesten bij die alleen door Finnen gewaardeerd worden en dat is ze vergeven. Zolang het label releases van bands als Hexvessel, Messa en Winter op ons loslaat hebben we het niet over acts als Kuudes Silmä, Kauko Röyhkä en Pekko Käppi & K:H:H:L die behalve onuitspreekbaar ook voor niet-Finnen onbegrijpelijk en niet om aan te horen zijn. Gelukkig (voor ons althans) komt Svart op de proppen met het debuut van Livgone, een multinationaal trio met uitvalsbasis Toulouse, Frankrijk dat wellicht een contract kreeg op basis van de vrij vage gelijkenis met de Italiaanse sensatie Messa van een paar jaar geleden. Er zijn zeker overeenkomsten: beide bands maken melancholische metal met een doombasis en hebben een charismatische frontvrouw maar de verschillen zijn net zo groot als de overeenkomsten, misschien nog wel groter. Meer nog dan Messa is doom metal voor Livgone een kapstok, een vertrekpunt. Livgone is net zo goed post rock, alternatieve dreampop, shoegaze en experimentele industrial als klassieke doom en precies dat eclectisme maakt ‘Almost There’ zo interessant. Er is ruimte voor een song die bijna volledig uit metaalpercussie en sequencer feedback bestaat en voor een tien minuten lange excursie langs de buitengrenzen van shoegaze en postrock, met razende tremolo gitaren en ingetogen ambient keyboard passages in een en hetzelfde nummer. Dat de leden van Livgone een geschiedenis in black metal hebben is op momenten te horen. Het zijn de momenten waarop gas wordt gegeven en de lagen gitaargeraas op elkaar gestapeld worden alsof het spekkoek is. Het contrast tussen ‘Watchin Them Feel’, waarin de zwarte roots het meest hoorbaar zijn, en een complex geheel als ‘Dance So I Can’ kan haast niet groter zijn. ‘Dance So I Can’ begint met een orgeltje en de breekbare zang van Elise Araguren om uiteindelijk te eindigen als een popsong begraven onder een dikke laag van drones, fuzz bas en breed uitwaaierende synthesizer akkoorden. Het is maar een voorbeeld van de manier waarop ieder nummer een antipode van het voorafgaande lijkt te zijn.

Conclusie: ‘Almost There’ is een wonderlijk album. Een album waarin uitersten elkaar raken en dat zonder ogenschijnlijke moeite van lieflijk naar verontrustend en van duister naar louterend gaat. Het is niet niks om je debuut te eindigen met vier minuten ontregelende ambient noise. De vanzelfsprekendheid waarmee Livgone je van links naar rechts slingert maakt dat je je geen moment afvraagt of dit kan. Want als ‘Almost There’ een ding aantoont, dan is het dat je doom vanuit een black metal achtergrond zonder probleem kunt mixen met experimentele noise, lieflijke indiepop en post rock. En dat je een label as Svart nodig hebt om dit uit de vergeetput die underground heet te trekken.