Dynamo Metalfest 2019 – Kunstijsbaan Eindhoven – 19/20 juli 2019
“Ook volgend jaar zal Dynamo Metal Fest een tweedaags festival zijn en gezien de ervaringen die ik dit jaar heb opgedaan juich ik dat alleen maar toe. “
Nederland kent een klaagcultuur, dat moge zo ondertussen bij eenieder wel bekend zijn. Dat bleek ook maar weer eens toen de organisatie van Dynamo Metal Fest vorig jaar aankondigde dat het festival niet één, maar twee dagen zou gaan duren. De social media platformen ontploften zowat van alle negativiteit die dat bericht teweeg bracht! En dat terwijl je voor de erg schappelijke prijs van één dag gewoon twee dagen kon genieten van een groot aantal metal bands, die dusdanig gekozen waren dat ze voor elk wat wils brachten. Gelukkig was de echte liefhebber nog steeds te porren voor een erg gezellig, dit maal twee-daags, festival met heerlijke muziek en was de opkomst dan ook naar behoren. Het scheelt natuurlijk een slok op een borrel als mijn favoriete band Arch Enemy als afsluiter geprogrammeerd wordt, maar zelfs zonder deze persoonlijke plus zal Dynamo Metal Fest 2019 voor mij de boeken ingaan als de beste editie tot op heden…
25/07/19 I Tekst: Sjak Roks I Foto’s: Hans Lievaart
Op de vrijdag stonden er zes band op de bill en werd er in de late namiddag begonnen met het uit Denemarken afkomstige gezelschap Baest, die meteen een heftige portie death metal over het nog niet in grote getale opgekomen publiek stortte. Helaas was het geluid in het begin behoorlijk matig, waardoor de mid-tempo, zompige death metal van het vijftal niet helemaal goed uit de verf kwam, maar gedurende het optreden verbeterde dat aanzienlijk zodat er toch genoten kan worden van het door Entombed en Morbid Angel geïnspireerde materiaal. De band zette zeker een erg solide optreden neer en liet zich zeker niet uit het veld slaan door het nog vrij lege veld wat ze voor zich hadden. Men straalde erg veel spelvreugde uit, was enorm enthousiast op het podium en dat kon op een goede respons rekenen van diegene die de moeite hadden genomen om al zo vroeg bij het festival aanwezig te zijn. Met Baest kende Dynamo Metal Fest 2019 in ieder geval een prettige start.
Met het Amerikaanse Jungle Rot werd meteen weer een death metal band op de bühne geplaatst en het was even afwachten of zoveel death metal op de vroege namiddag niet erg zwaar op de maag zou gaan liggen. Gelukkig lieten de bandleden zien over veel ervaring te beschikken en kostte het ze geen enkele moeite om binnen de kortste keren een behoorlijk stoffige mosh pit in gang te zetten. Met nummers zoals ‘Worst Case Scenario’ en ‘Burning Inside’ heb je dan ook wel een aantal songs die daartoe uitnodigen. Ondersteund door een veel beter geluid dan openingsact Baest wist Jungle Rot ook door hun strakke spel zeker te overtuigen en werd er een lekkere heftige brok death metal met de nodige thrash invloeden op het publiek afgevuurd.
Na het death metal geweld van beide openingsacts was het tijd om uit een totaal ander vaatje te gaan tappen en daar had men de Zweedse metal-band Grand Magus voor gestrikt. Het materiaal van de band, wat bestaat uit een mix van blues, heavy metal en wat doom metal, is op plaat erg sterk, maar de kracht van hun songs kwam op deze vrijdagmiddag in een live-setting niet helemaal tot uiting. Dat had met name te maken met het feit dat zanger Janne Christoffersen vocaal zeker niet zijn beste dag had en dat hij er regelmatig behoorlijk naast zat. Op het instrumentale vlak had men hun zaken in ieder geval een stuk beter voor elkaar en gelukkig had Janne minder problemen om zijn prima gitaarsolo’s te laten horen. Beste nummers waren voor mij ‘Steel Versus Steel’, ‘Iron Will’ en afsluiter ‘Hammer Of The North’, maar ik moet eerlijk bekennen dat Grand Magus mij enigszins tegenviel.
Bij Eluveitie was het met maar liefst negen bandleden een gezellige en vooral drukke boel op het podium en moest men uitkijken om elkaar niet voor de voeten te lopen. De band heeft de laatste jaren een aantal bezettingswisselingen ondergaan, maar vanaf het eerste begin tot en met de laatste noot klonk men echt als een eenheid. Zanger Chrigel Glanzmann heeft me live nooit zo kunnen bekoren en dit optreden heeft daar helemaal niks aan kunnen veranderen. Ik denk dat ze maar eens moeten gaan overwegen om alleen maar vrouwelijke vocalen te gaan introduceren in hun song materiaal, want het was met name zangeres Fabienne Erni, die ook nog de Keltische harp bespeelde, die een enorm goede indruk achterliet. Ze onderscheidde zich op een niet mis te verstane wijze in de erg fraai gezongen nummers ‘The Call Of The Mountains’ en ‘Breathe’, maar het was vooral het ingetogen ‘Artio’ wat het meest tot de verbeelding sprak. Wat een klasbak is die Fabienne zeg! Maar ook op het pure muzikale vlak wist Eluveitie te overtuigen, want op een razend knappe manier werden de diverse verschillende elementen verweven in de gespeelde songs en geluidstechnisch klonk een en ander als de spreekwoordelijke klok. Er was zelfs een pit te bespeuren en dat is niet zo gebruikelijk in het genre waar Eluveitie zich in pleegt te bewegen. Het prima ‘Inis Mona’ was de geslaagde afsluiter van een uitstekende show die (terecht) veel waardering kreeg van de mensen op het inmiddels goed volgelopen grasveld.
Toen ik Avatar een aantal jaren geleden voor de eerste keer live zag spelen, was ik nog niet erg onder de indruk van hetgeen deze band liet horen en was ik zeker niet erg positief over het imago wat de heren zich hadden aangemeten. Ik heb mijn mening dankzij een aantal prima shows in ieder geval wel drastisch moeten bijstellen, want de muziek van deze rondom zanger en frontman Johannes Michael Gustaf Eckerström geformeerde band, die overigens ook op deze dag uitstekend bij stem was, is gewoonweg erg sterk en ook hun live performance staat als een huis. Dat was op deze vrijdagavond niet anders en mijns inziens was het overgrote gedeelte van de mensen ook gekomen voor dit Zweedse gezelschap. En die zouden zeker niet teleurgesteld worden, want nummers als ‘A Statue To The King’, ‘Let It Burn’ en de wederom uitstekende uitvoering van het klasse-nummer ‘Smells Like A Freakshow’ toverden de Dynamo Metal Fest festival weide heel even om in Avatar country. Als ik even in de trant van de Nederlandse klaagcultuur zou gaan miereneuken, dan zou ik kunnen zeggen dat de stage-act natuurlijk van A tot Z ingestudeerd was, waardoor er weinig ruimte was voor enige spontaniteit. Feit is wel dat de al eerder genoemde Eckerström het publiek van begin tot eind uit zijn hand liet eten en dat Avatar muzikaal voor velen (en mijzelf incluis) het hoogtepunt van de eerste dag van dit festival was.
Het Australische combo Airbourne had de moeilijke taak om na de schitterende show van Avatar in gepaste stijl de eerste dag van Dynamo Metal Fest 2019 af te sluiten. Het begin was een beetje stroef door wat technische problemen, maar de op AC/DC-gelijkende kangoeroe-metal van Airbourne wist toch zeker nog wel de nodige indruk te maken. Het inmiddels al redelijk benevelde en wellicht ook vermoeide publiek reageerde nog steeds erg enthousiast en spontaan op de vele pogingen van zanger/gitarist Joel O’Keeffe om lekker mee te doen. De band zette een erg energieke show neer, waarbij Joel ook nog op iemands schouders een wandelingetje door het publiek maakte. Nummers als ‘Breakin’ Outta Hell’, ‘Ready To Rock’ en ‘Raise The Flag’ deden het erg goed en eigenlijk was het enige puntje van kritiek dat op een gegeven moment de nummers wat op elkaar gaan lijken, maar ja, is dat bij AC/DC ook niet het geval? Wellicht was het een betere keuze geweest om Avatar de eerste dag af te laten sluiten, maar het dient te worden gezegd dat ook onze vrienden van Airbourne voor een passend en vooral rockend einde van de eerste dag wisten te zorgen!
Na een goede nachtrust moesten we alweer erg vroeg aanwezig zijn voor de tweede dag, want het uit Nieuw-Zeeland afkomstige Alien Weaponry zou al om half twaalf op de bühne verschijnen. Deze band wordt toch wel gezien als één van de meest interessante nieuwkomers in de metal scene en ze zouden gedurende het half uurtje speeltijd dat ze toebedeeld hadden gekregen duidelijk aantonen waarom dat zo is. Deze drie jong snaken wisten muzikaal en vocaal een prima performance neer te zetten, waarbij de combinatie van Maori en Engelse teksten opvallend is. Ik kreeg niet de indruk dat veel van de bezoekers mee hebben gekregen wat de songtitels van de nummers waren, want ‘Ahi Ka’ en ‘Kai Tangata’ zijn natuurlijk niet alledaags, maar er was al wel een grote menigte zo vroeg op de been om dit drietal te komen bekijken. Velen waren na afloop (terecht) erg enthousiast over de prestatie van Alien Weaponry en als zodanig konden we spreken van een erg goede start van de tweede dag. Waren we toch niet voor niets zo vroeg uit ons bed gestapt.
De doomy en gothic metal klanken van Tribulation komt eigenlijk beter tot zijn recht in een schaars verlichte zaal, maar op deze zaterdag moesten ze hun kunsten op een erg zonnige voormiddag vertonen. Deze Noorse band zal voor velen best wel een aantal aansprekende nummers hebben, maar zelf heb ik er niet zoveel mee. Hun albums spreken me niet echt aan en de beide keren dat ik ze in het voorprogramma van Arch Enemy heb mogen aanschouwen waren nu ook niet echt om over naar huis te schrijven. Gedurende vijftig minuten wisten ze mij niet erg te boeien, maar gezien de reacties vanuit het veld waren er erg veel mensen die daar anders over dachten. Aan het optreden zelf viel niet zoveel op te merken en men zal vast een aantal nieuwe fans hebben gewonnen, maar hun materiaal is gewoonweg niet hetgeen waar ik warm voor loop. Verder had ik nogal wat moeite met de overdreven stage performance van gitarist Jonathan Hultén, die geschminkt en voorzien van een sluier, als een engel over het podium bewoog en echt in zijn eigen wereldje leek te vertoeven. Not my cup of tea dus, maar qua performance zeker in orde.
De oudgedienden van Armored Saint stonden in 1989 al op Dynamo Open Air en zo’n dertig jaar later was het dus tijd om terug te keren in de Kunstijsbaan. Armored Saint is duidelijk wel spekkie voor mijn bekkie en vanaf opener ‘Raising Fear’ was ik als vanouds verkocht. Frontman en zanger John Bush bewees nog steeds een erg krachtige zanger te zijn, die het overduidelijk naar zijn zin had op het podium. Klassiekers zoals ‘Can U Deliver’, het prachtige ‘Last Train Home’, ‘Reign Of Fire’ en natuurlijk ‘March Of The Saint’ deden de oude jaren tachtig weer herleven en kregen het aanvankelijk wat afstandelijke publiek uiteindelijk toch in beweging. Het geweldige ‘Madhouse’ was de afsluiter van een zeer hoogstaande set en op basis van hun muzikaliteit en song materiaal had een band als Armored Saint veel meer succes verdiend dan dat ze heden ten dage hebben bereikt. Sommige zaken heb je echter niet altijd in eigen hand en dus moet men zich tevreden stellen met hun huidige status. Hun optreden op deze zaterdagmiddag was echter weer van grote klasse.
Ex-Pantera zanger Phil Anselmo en zijn band The Illegals leken op voorhand een gewonnen wedstrijd te gaan spelen, want men zou alleen maar Pantera nummers ten gehore brengen. Wat kan er dan misgaan zou je zeggen? Nou, ten eerste stond Phil knetterstoned op het podium, ten tweede was zijn eens zo brute stemgeluid op deze dag totaal niet aanwezig en ten derde speelde zijn band ook nog eens behoorlijk rommelig. Toch mocht deze rommelige en erg chaotische show op erg veel bijval rekenen van de aanwezigen, maar dat had alles te maken met de uitermate hoge kwaliteit van het Pantera song materiaal wat ten gehore gebracht werd. Er werd afgetrapt met ‘Mouth For War’, maar met name het ultra-snelle ‘Fucking Hostile’ (met bijbehorende circle pit), ‘This Love’, ‘Becoming’ en de medley van ‘Domination’ en ‘Hollow’ vielen in erg goede aarde. Helaas brak tijdens ‘Yesterday Don’t Mean Shit’ de hemel open en kregen we een enorme stortbui over ons heen. Dat zorgde ervoor dat er slechts een aantal die-hards op het veld bleven staan, terwijl het overgrote gedeelte ging schuilen onder het overdekte gedeelte aan de zijkant. De band speelde echter gewoon door alsof er niets aan de hand was en dat verdiende zeker respect. De regen was net enigszins opgehouden toen de band de klassieker ‘Walk’ inzette en dat zorgde toch wel voor de nodige uitbundige taferelen voor het podium. Toen ook Max Cavalera nog het podium opstapte om lekker mee te brullen, was het feest helemaal compleet. De Pantera-anthem ‘Cowboys From Hell’ kon helaas niet meer gespeeld worden, daar de band later was begonnen vanwege een uitgelopen soundcheck en resoluut van het podium af gedirigeerd werd. Zelfs bij een verre van goede performance van Phil en zijn band bleek de kwaliteit van het Pantera-materiaal genoeg te zijn om een uitgebreide mosh-pit en een enthousiaste respons van het publiek te verkrijgen. Ik zou daarom ook eens graag getuige zijn van dit spektakel wanneer zowel zanger Phil als zijn band nuchter en in vorm zijn. Het had nog een stuk mooier kunnen zijn.
De Amerikaanse power metal band Metal Church stond voor de tweede keer op Dynamo Open Air en sinds de terugkeer van zanger Mike Howe lijkt de band weer in de lift te zitten. Na de ijzersterke opener ‘Damed If You Do’ moest ondergetekende de rest van het optreden helaas grotendeels laten schieten vanwege een interview met Stix Zadinia en Satchell van Steel Panther en zo keerde ik pas terug net voordat afsluiter ‘Fake Healer’ ingezet werd. Getuige de enthousiaste reacties van het publiek was het optreden van Metal Church erg goed in de smaak gevallen en dat kreeg ik ook teruggekoppeld uit de gesprekken die ik had met een aantal festivalgenoten. De signeersessie die de band na het optreden had gepland werd in ieder geval erg goed bezocht en dus zal men zeker de bestaande fanbase hebben weten uit te breiden.
Net zoals bij Tribulation heb ik ook niet zoveel met de om Max Cavalera gebouwde band Soulfly. Op plaat spreekt het materiaal me al niet zo aan en de keren dat ik de band live heb gezien speelde men erg chaotisch met een vocaal erg zwakke Cavalera. Op deze zaterdag was laatstgenoemde in ieder geval in een betere vorm, maar nog steeds liep ik niet warm voor het materiaal van deze band. Nummers als ‘The Summoning’, ‘Under Rapture’ en ‘Porrada’ klonken zeker niet slecht, maar na een aantal nummers besloot ondergetekende toe te geven aan zijn hongergevoel en de aanwezige snackbar met een bezoek te vereren.
De retestrakke death metal van de heren van Carcass deed het dan weer veel beter bij yours truly, maar dat kon natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat het hongergevoel gestild was. Nee, alle gekheid op een stokje, Jeff Walker en consorten verspilden geen seconde met onnodige aankondigingen tussen de nummers door maar kozen ervoor om in één ruk hun speeltijd vol te proppen met technisch hoogstaande death metal, dat gretig ontvangen werd. Beide gitaristen Bill Steer en Tom Draper wisten zich in positieve zin te onderscheiden door nummers zoals ‘Exhume To Consume’, ‘Heartwork’ en ‘Unfit For Human Consumption’ om er maar een paar te noemen uiterst capabel neer te zetten. Carcass wist als zodanig een imponerend optreden neer te zetten.
“Love ‘em or hate ‘em”, dat is zo’n beetje hetgeen waar het bij de Amerikaanse glam metal band Steel Panther om draait. En getuige de mega-lange rij bij de signeersessie en de hoeveelheid dames die bereid waren hun borsten te laten signeren kon ik niets anders dan concluderen dan dat het “love ‘em” gedeelte vele malen groter was dan het “hate ‘em” gedeelte. Je kunt hun imago verafschuwen en ik vind een en ander zelf ook nogal overtrokken, maar je kunt niet ontkennen dat we het hier met een erg goede band te maken hebben. Michael Starr is gewoonweg een uitstekende zanger en ook gitarist Satchell is muzikaal uit het goede hout gesneden. Het entertainment dat men op het podium bracht, werd dan ook enorm gewaardeerd door het overgrote gedeelte van de aanwezigen. Redelijk simplistische nummers zoals ‘Goin’ In The Backdoor’, de nieuwe single ‘All I Wanna Do Is Fuck (Myself Tonight)’ en ‘Death To All But Metal’ worden afgewisseld met enorm goede covers zoals ‘You Really Got Me’ en ‘Crazy Train’. Op dat laatste nummer kwam Michael Starr als Ozzy Osbourne het podium op en dat zorgde (terecht) voor de nodige hilariteit. Tussen de nummers door werd er de nodige tijd genomen voor diverse grappen en grollen en menigeen vond dit de vaart uit het optreden halen. Dit hoort echter gewoonweg bij een Steel Panther optreden en ik moet zeggen dat dit gelul regelmatig een glimlach op mijn gezicht toverde. Ik weet niet of Arch Enemy zangeres Alissa White-Gluz erg blij zal zijn geweest met Satchell’s mededeling dat hij haar wel graag zou willen neuken, maar ja die zullen er wel meer zijn, toch? Tijdens ’17 Girls In A Row’ werden de dames uitgenodigd om bezit te nemen van het podium en binnen no-time was de buhne gevuld met vrouwelijk schoon, tot groot vermaak van de bandleden. Met ‘Gloryhole’ werd de zeer verdienstelijke set afgesloten en kon de band met een goed gevoel het podium verlaten.
Op de eerste editie van Dynamo Metal Fest was Arch Enemy als headliner geboekt en op deze vijfde editie keerde de band terug om het festival in stijl af te sluiten. Door de vele optreden is de band echt een geoliede machine geworden, waardoor velen geneigd zijn te zeggen dat de spontaniteit uit hun optredens is verdwenen. Daar ben ik het zeker niet mee eens, want meermalen wordt de interactie met het publiek gezocht tussen de diverse nummers door, maar ik moet ook toegeven dat het neerzetten van een muzikaal en vocaal erg imposante show is altijd de eerste prioriteit van de band is en blijft. Ook op deze avond leverde men een erg indrukwekkende performance af, al was zangeres Alissa White-Gluz tijdens de eerste twee nummers ‘The World Is Yours’ en ‘Ravenous’ nog niet erg goed te horen. Wellicht was ze toch enigszins van slag geraakt door Satchell’s mededeling! Vanaf ‘War Eternal’ klonk alles echter zoals het moest klinken en konden we genieten van schitterende versies van ‘The Race’ (mijn persoonlijke favoriet), ‘First Day In Hell’, ‘The Eagle Flies Alone’, ‘As The Pages Burn’ en ‘We Will Rise’, maar ook de rest van het optreden was meer dan dik in orde. De band werd ondersteund door een mooie licht- en vuurshow, wat het plaatje helemaal compleet maakte. Wie nog mocht twijfelen of Arch Enemy headliner-waardig was werd hier op niet mis te verstane wijze op zijn plekje gezet. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld, want Arch Enemy is nu eenmaal mijn favoriete band, maar iedereen die de spetterende afsluiter ‘Nemesis’ heeft gehoord, moet gewoonweg bekennen dat de juiste band op de juiste plaats stond om de eerste tweedaagse editie van Dynamo Metal Fest af te sluiten.
Ook volgend jaar zal Dynamo Metal Fest een tweedaags festival zijn en gezien de ervaringen die ik dit jaar heb opgedaan juich ik dat alleen maar toe. De organisatie verdient dan ook alle lof om dit aan te durven en om een dusdanig gevarieerd en kwalitatief hoogstaand programma in elkaar te draaien dat iedere metal fan wel wat van zijn gading kon vinden. We zijn er volgend jaar dan ook graag weer bij, want dit feestje willen we gewoon niet missen! Zet maar in je agenda: 17 en 18 juli 2020.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Dynamo Metalfest