De bierdouches waren dan ook niet van de lucht en met songs zoals ‘I’m Broke’ en ‘Nookie’ werd de show op gedegen wijze voortgezet. De innige band die Limp Bizkit met het uitzinnige publiek had opgebouwd werd nog verder geïntensiveerd toen een fan uitgenodigd werd om een stukje gitaar mee te spelen. Helaas besloot gitarist Wes Borland te switchen naar de vocalen en dat had hij beter niet kunnen doen, want de goede man kan gewoonweg niet zingen. Niet alleen zijn outfit, maar ook zijn vocale capaciteiten lieten op deze avond nogal wat te wensen over, maar gelukkig was er op zijn gitaarspel niet zoveel aan te merken. Enigszins verrassend voor mij kwam er ook nog een stuk ‘For Whom The Bell Tolls’ voorbij, waarna men met goede versies van ‘My Way’ en vooral ‘Break Stuff’ en ‘Take A Look Around’ vele aanwezigen compleet gesloopt achterliet. Ook na deze toch wel behoorlijk indrukwekkende performance ben ik nog steeds niet echt een liefhebber van de rap- en nu-metal stijl van deze uit Jacksonville, Florida afkomstige band, maar ik moet wel zeggen dat ik desondanks wel gecharmeerd was van hoe de band een volledig uitgekochte zaal helemaal tot het kookpunt (en soms er zelfs overheen) kon krijgen. Het uit mijn comfort zone treden heeft in ieder geval wel tot resultaat gehad dat ik op muzikaal gebied weer de nodige persoonlijke groei heb weten te bewerkstelligen. En dat had ik van te voren nooit kunnen denken!