Life Of Agony en Prong in Melkweg – Amsterdam – 1 februari 2023
“…met aanpassing in de tekst bij “Mommy it’s me, it’s Keith”, die laat doorschemeren dat Mina er waarde aan hecht dat Keith altijd ook al Mina is geweest“
30 jaar geleden stormde Life Of Agony het iconische album ‘River Runs Red’ de metal- en hardcore wereld binnen. De underground scene was lichtelijk gechoqueerd door dit debuut van een band die een geheel nieuw geluid liet horen. Theatraal, depressief maar ook uiterst gevoelig. Vanavond vieren ze dit album in Melkweg, Amsterdam, met generatiegenoten Prong als special guest en de band Tara Who? als opener. Het antwoord op die vraag moeten we je helaas schuldig blijven, want die waren al klaar bij binnenkomst.
24 februari 2023 I Tekst: Simone| fotografie: Simone en Esther
Als we binnekomen is voorprogramma Tara Who? al zo’n beetje klaar. We konden nog net wat foto’s schieten, maar een heel duidelijk of representatief beeld van de Franse grunge / punk valt daar niet op te geven. De eerste indruk was dat ze een beetje deden denken aan Hole en ook wat Veruca Salt. De 90’s grunge invloeden zijn overduidelijk, maar het pakte het publiek niet echt. Tara was weliswaar een aardige opwarmer, maar door de wel erg voorspelbare riffs is het geen band om de volgende keer een trein eerder voor te pakken, laat staan je avondeten voor over te slaan.
Prong speelde zoals we van ze gewend zijn een ontzettend strakke set. Ze kunnen het nog, vele bandwisselingen en allerhande randzaken uit de geschiedenis van de afgelopen 30 jaar ten spijt. De old school set slaat behoorlijk aan en ook de fans van Life Of Agany die niet per se voor Prong kwamen tonen hier en daar een blik van herkenning. Ze hebben hoe dan ook duidelijk veel lol op het podium, de bassist flirtte uitvoerig met het publiek en liet zijn stoere kant zien. Prong is een waardig opwarmer voor de klapper van de avond.
Dat Life Of Agony nog steeds springlevend is, bewijst de uitverkochte Melkweg vanavond, waar knallend wordt geopend met ‘This Time’. Vanaf het eerste moment gaat de zaal uit zijn dak en brult het publiek de stukken die Mina nalaat, om het enthousiasme te peilen. Dat enthousiasme is niet ver te zoeken, want de zaal springt op en neer alsof het leven er vanaf hangt. Vol geweld stroomt ‘This Time’ ieders gehoorgang binnen om daar de toon te zetten voor de rest van de avond. De moshpit ontstaat al tijdens ‘Underground’, waar elke omstander meegezogen wordt met de rondrennende en springende mannen, met een enkele dame als uitzondering.
De stem van Mina is ook nog steeds die van Keith uit de jaren 90 en gelukkig is het op verschillende, afwijkende toonhoogten zingen, tot een minimum beperkt. De hele set wordt rauw neergeknald, met hetzelfde geluid als toen. Tijdens ‘River Runs Red’ is de zaal niet meer te houden en verschijnen de eerste stagedivers. ‘Through And Through’, ‘Words And Music’, en het knallende ‘Bad Seed’, het publiek krijgt geen rust van het Italiaans-Amerikaanse geweld. Alles op een geweldige manier begeleid door drummer Veronica Bellino.
De gehele set is echt super strak gespeeld. Er wordt niet gejamd, of afgeweken van de volgorde, maar dit is ook niet iets wat iemand had verwacht. Mina beweegt zich in sierlijke passen over het podium maar lijkt zich voor deze tour weer wat meer naar de persoon Keith te bewegen. Gehuld in t-shirt met scheuren, zwarte gympen en los haar zweept ze het publiek op en maakt ze contact met de grootste fans. Alan Robert staat op zijn bekende ingetogen manier de sterren van de hemel te spelen in zijn Vlad Dracula shirt en Joey Z dweept met het publiek door zijn felbegeerde plectrums uit te delen aan de grijpgrage handen van de eerste rij.
Niet alle dagen van de week worden gespeeld maar ‘Monday’ en ‘Friday’ zijn zo bepalend voor de cd dat ze niet weggelaten kunnen worden. Aangezien er nog tijd over is en het publiek joelt om een toegift, besluit de band nog wat nummers van’ Ugly’ te spelen. ‘Let’s Pretend’, met aanpassing in de tekst bij “Mommy it’s me, it’s Keith”, die laat doorschemeren dat Mina er waarde aan hecht dat Keith altijd ook al Mina is geweest. Het verhaal van ‘Let’s Pretend’ deelt Mina vooraf, evenals bij ‘Lost at 22’. Een nummer met een herkenbare tekst voor velen.
Toch lijkt de sfeer wat in te dutten vanaf dat moment. Het lijkt alsof het publiek alles gegeven heeft, maar misschien speelt de leeftijd hier ook een rol. Als afsluiter wordt ‘Weeds’ er nog even tegenaan gegooid, want in Amsterdam hoort dat er toch echt wel bij. Dit optreden laat wel zien dat ‘River Runs Red’ één van de beste hardcore metal albums aller tijden is, wat zelfs niet eens door de band zelf geëvenaard kon worden. De Italiaanse explosie doet vermoeden dat zij dit zelf ook nog steeds vinden.
Life of Agony is meer levend dan ooit!
