Het had niet veel gescheeld of het nieuwe studioalbum van Leprous, “Aphelion”, was als EP verschenen onder de titel “Adapt”. Gelukkig leverde de extra tijd die zanger/toetsenist Einar Solberg omhanden had voor een groter aantal songs om een EP te vullen en is “Aphelion” het zevende volwaardige Leprous album geworden. En zo zorgt de Corona pandemie er andermaal voor dat we als muziekfans, weliswaar zo goed als verstoken van live muziek, nieuwe muziek krijgen te horen die we zonder de pandemie niet hadden gehoord. Zo heeft elk nadeel ergens toch nog zijn voordeel.

Leprous is een gevestigde naam geworden in heavy-prog-land. De Noren hebben een herkenbare stijl ontwikkeld die vooral op de laatste paar albums (“Malina” uit 2017 en “Pitfalls” uit 2019) zijn min of meer definitieve vorm heeft gekregen. De line-up van de band is sinds 2017 stabiel, dat zal ongetwijfeld meespelen. Solberg en gitarist Tor Oddmund Suhrke blijven evenwel de twee kernleden van de groep die er al vanaf het begin bij zijn.

Net als voorganger “Pitfalls” is het nieuwe album erg persoonlijk geworden. De teksten van Einar Solberg gaan veelal over zijn persoonlijk leven en dan met name de angststoornissen waar hij onder gebukt gaat. “Aphelio” is echter geen conceptalbum geworden. Alle nummers hebben zowel tekstueel als muzikaal hun eigen identiteit. Als zanger moet Solberg je liggen, op een flink aantal songs (luister als voorbeeld maar eens naar “Have you ever?”) gebruikt hij zijn falsetstem en die kan na een tijdje gaan irriteren.

Emotie is een rode draad door de muziek van Leprous heen. Vergelijkbaar met bands als Pain of Salvation en Anathema weet Leprous melancholie in hun songs te verweven waardoor een nummer als “All the Moments” zoveel meer diepgang krijgt en na elke luisterbeurt kippenvel oplevert. Van spannende arrangementen is Leprous ook niet vies. Strijkers zijn in de progrock niet meer zo bijzonder meer, maar op opener “Running Low” en afsluiter “Nighttime Disguise” zijn blazers (!) te horen. Ze maken zodanig slim onderdeel uit van het arrangement, dat het niet eens opvalt. “Nighttime Disguise” is met zijn ruim zeven minuten ook de langste track van het album. Ook het meest indrukwekkende, wat mij betreft. Het is gebouwd op heerlijke tegendraadse ritmes en zal de metalfans ook met meeste boeien, denk ik. Het is in ieder geval de hardste track van het album. “Sihouette” is een nummer dat nog het meeste aanschurkt tegen de vroegere, meer progrock/metal stijl van de groep. Ook het heerlijk funky “The Silent Revelation” behoort tot de hoogtepunten van het album.

“Aphelion” werd in drie verschillende studio’s opgenomen, waardoor er ook met verschillende engineers gewerkt werd. De mix van Adam Noble (Biffy Clyro, Placebo) is er echter eentje om door een ringetje te halen waardoor er een homogeen geheel is ontstaan.

“Intens” is het juiste woord om dit nieuwe album van Leprous te beschrijven. Een typische plaat om eens lekker voor te gaan zitten met je koptelefoon op en het tekstvel in je hand.  De band blijft zich ontwikkelen en dat is een fijne constatering. 3 december te zien en horen  in Doornroosje.