Vier jaar na ‘Slaves Of The Shadow Realm’ komt Legion Of The Damned met een nieuw album: ‘The Poison Chalice’. Wereldwijd is er in die tijdspanne heel wat gebeurd. Een pandemie, een (wereld) oorlog, en Legion Of The Damned die met Fabian Verweij gegroeid is naar een vijftal. Voor de rest is er aan hun stijl weinig veranderd. Op geen enkel gebied heeft de band enige toegevingen gedaan en het resultaat zijn tien nummers die razend hard ingespeeld worden. Zoals steeds is het nog steeds de riff die telt. En met twee gitaristen die zichzelf tot het uiterste uitdaagden, zit je hier heel goed. Dit album moet zowat het Walhalla van de thrash en riff liefhebber zijn. Doe daar nog eens de herkenbare zangstijl van Maurice Swinkels bij die na verloop van jaren toch iets dieper maar nog beter begint te klinken dan tijdens de debuutplaten en dan besef je dat Legion een band van wereldniveau is.

Het startsein wordt gegeven met ‘Saints In Torment’, na wat sfeervol gitaargetokkel start alles in alle hevigheid en hoor je die bekende brok energie met rauwe zang, strak riffwerk doorvlochten met vlugge leads. Dit is gewoon hoe je je portie blackened thrash wil geserveerd krijgen. Het feestje blijft maar duren. Het volgende ‘Contamination’ is een waanzinnig riff festijn van begin tot einde. ‘Progressive Destructor’ begint met een supertoffe intro waar een single gitaar een vette thrash riff aanzet tot de rest van de band erbij komt. Elk nummer bevat zijn eigen ritme en sfeer. En zelfs als het tempo wat omlaag gaat zoals ‘Chimes of Flagellation’, blijft het nog steeds knallen.

Producer Erwin Hermsen heeft er een modern en pakkend eindgeluid van gemaakt met enkele subtiele toevoegingen van korte samplers, een stukje keyboard als outro en zelfs wat hoorns. Als het einde nadert en je nekspieren alles min of meer doorstaan hebben, moet de ultieme thrasher ‘The Poison Chalice’ nog passeren. Het nummer bevat zowat de meest straffe riffs die in combinatie met de zang de meest zalige afsluiter van het jaar is.