Overlevers! Dat is misschien wel de beste omschrijving van het Amerikaanse Leatherwolf. Sinds de eerste incantatie van de groep in 1981 wordt het gezelschap geplaagd door eindeloze line-up wisselingen, handdoeken in de ring en zelfs naamswijzigingen heen én terug. Heel gek is het dan misschien ook niet dat de oudgedienden… Nouja, misschien is het enkelvoud “oudgediende” hier beter op zijn plaats want eigenlijk is alleen drummer Dean Roberts nog over uit de oude jaren. Goed, heel gek is het dus niet dat de oudgediende met zijn nieuwste club muzikanten pas toe is aan album nummer zes in veertig jaar, en het eerste in vijftien jaar. En dat album is best een prettige luisterervaring, om het zachtjes uit te drukken.

Heavy metal in de zuiverste vorm, het mag weinig verrassing zijn dat dit is wat we van Leatherwolf voorgeschoteld krijgen. Maar dan niet alleen in de zuiverste vorm, maar ook nog eens tot in de puntjes uitgevoerd. Het is bij opener ‘Nobody’ direct duidelijk dat de drummer hier de scepter zwaait. Vooral in het refrein is het goed te horen dat de muziek om de rollende drumpartijen heen is geschreven. Dat kleine detail in songwriting is hetgeen wat Leatherwolf net een beetje anders maakt dan de vele collega-acts die we de afgelopen halve eeuw hebben mogen horen. Vooral meer eigenzinnige stukken als ‘Medusa’ en ‘(Evil) Empires Fall’ profiteren hier volop van. Maar al helemaal een must om te luisteren is het bijna zeven minuten tikkende ‘The Henchman’. Progressief en melancholisch, en dat gitaarwerk! Dit wil je gewoon horen!

Het is natuurlijk niet alleen een fantastische drummer die een band maakt. Dean weet zich ook nu weer omringd door een stel topmuzikanten, en hieronder een opvallend jong gezicht. Dat gezicht is van zanger Keith Adamiak en met zijn vlijmscherpe rauwe metalstem is hij één van de nieuwe troefkaarten van Leatherwolf. Hij maakt indruk met zijn dynamische geluid dat strekt van de vernietigende stijl van een Ralf Scheepers tot de diepe emotie van een Jon Oliva. Maar het is de combinatie van alles die de muziek van Leatherwolf maakt tot de kwalitatief piekfijne heavy metal die het is. Het enige wat ik na het luisteren van ‘Kill The Hunted’ kan denken is dit: Laat het verdorie niet wéér vijftien jaar duren voor we weer van deze band horen!