Hoeveel bands kunnen na jaren trouwe dienst plots nog verrassen? Lacrimas Profundere, de Duitse band die zich in de jaren negentig kenbaar maakte als doom/death metal formatie met gotische trekjes en daarna ging voor vlotte gothic rock, presteert dit op het nieuwe album ‘Bleeding The Stars’. Daar zijn offers voor gebracht. Na het succes van voorganger ’Hope Is Here’, met concerten tot in Dubai toe, leek er geen vuiltje aan de lucht, tot hoofdcomponist Oliver Nikolas Schmid een terugkeer naar duistere muziek uit de beginperiode aankondigde. Plots stond hij alleen met die keuze. Of toch niet. Zijn broer Christopher werkte terug intensiever samen met hem om de songs voor ‘Bleeding The Stars’ te componeren. Drummer Dominik Scholz (te horen op ’Antiadore’) zag die nieuwe insteek wel zitten en er werd een nieuwe zanger gevonden in Julian Larre, een gotisch ogende jongeman wiens stemgeluid soms akelig dicht bij dat van Christopher komt en die bovendien terug ruwere zang introduceert. Dit resulteert in het beste album sinds jaren van Lacrimas Profundere!

Het is meteen raak met opener ‘I Knew And Will Forever Know’ dat trage, uitwaaierende gitaren laat weerklinken met duistere halfgesproken zang. De geest van vroege Paradise Lost en Type O’Negative waart er doorheen. Een uitval met ruwe zang imponeert, samen met de huilende gitaren. Toch is er al een zweem van aanstekelijkheid behouden in het refrein. Lacrimas Produndere zal de recente fans blijven behagen met vlotte gothic tracks als ‘Celestite Woman’ (denk aan Sisters Of Mercy, The 69 Eyes en HIM), maar weet zeker het oude vuur vol mysterieuze duisternis op te stoken tijdens ‘The Kingdom Solicitude’ (waarvoor de clip van het jaar opgenomen is in IJsland!). ‘Mother Of Doom’ en ‘Father Of Fate’ vormt een mooi tweespan vol emoties. Nieuwe zanger Julian Larre is een knaller van jewelste die het materiaal op natuurlijke wijze aanvoelt en enige grunts niet schuwt. Net dat zorgt voor meer dynamiek. Bovendien klinken de laaggestemde gitaren meer drassig en geestverruimend dan ooit en dat moet zeker vermeld worden. Luister maar eens naar het ademstokkende ‘Like Screams In Empty Halls’ of het smachtende ‘The Reaper’. In afsluiter ‘A Sleeping Throne’ vindt men tussen al deze melancholische pracht ook enige voorzichtige ambient klanken. Het is een intens album waar zowel recente als vroegere fans van gaan smullen! Lacrimas Profundere blijft heer en meester in de kunst der melancholie!