Kvaen is het solo-project van de geniale Zweedse snarenplukker Jakob Björnfot, die speelt in Autumn Death, live het podium onveilig maakt bij Devil’s Force en z’n kunstjes bij Ghost Ship Octavius laat bewonderen, maar ook gekend is als studiomuzikant. In dit verhaal echter, wil de beste man alle touwtjes zelf in handen houden en zo deed hij dus zowat alles alleen op z’n debuut ‘The Funeral Pyre’.

Een razende start laat niet veel twijfel bestaan over met wat we hier te maken hebben. Black metal on speed! Zo klaar als een klontje, maar je kan het noemen zoals je wil: het gaat vooruit vanaf de eerste seconde en bij ‘vooruit’ mag je denken aan Immortal, die ‘At The Heart Of Winter’ spelen met zes kilo cocaïne in hun botten en dat in combinatie met ‘Sworn To The Dark’ van Watain op achtenzeventig toeren. Nu laat ik uitschijnen dat het hier alleen maar geram en gebeuk is van begin tot eind, maar dat is dus absoluut niet waar. Doe er nog een scheutje Uada bij, wat oude Teutoonse thrash a la Kreator, een lepel Bathory en je krijgt deze dodelijk efficiënte mix. Het doet me vreemd genoeg ook denken aan ‘Moribund Transgoria’ van Swordmaster, maar dat zal zich wel alleen in mijn hoofd manifesteren. Er sluipen meermaals melancholische melodieën tussen de lijnen, met veel gevoel gespeeld en zo aanstekelijk als de griep. Het is werkelijk ongelooflijk hoe memorabel songs als ‘Revenge By Fire’, ‘Yee Naaldlooshii’ en…f#ck it! ALLE songs zijn zo memorabel als 9/11 en ik kan me recent geen album voor de geest halen dat zo fris en tegelijkertijd meeslepend klinkt!

Nu schreef ik eerder ook dat JB alles alleen heeft gedaan, maar dat is maar gedeeltelijk de waarheid. Hij heeft inderdaad heel het album gecomponeerd, de teksten geschreven en ingezongen en zowel de gitaren, de bas als de keyboards ingespeeld, maar hij heeft ook een aantal vrienden opgetrommeld om mee te spelen op ‘The Funeral Pyre’, waaronder Pierre Törnkvist van Devil’s Force op zang, Sebastian Ramstedt van Necrophobic op gitaar en een vat drummers waarvan Perra Karlsson, ex-Deströyer 666, Toxaemia en Nominon, veruit de bekendste is. De sfeervolle afsluiter ‘Hymn To Kvenland’ is een machtig slot en dat is enigszins spijtig, want wanneer je bij de tweede luisterbeurt de eerste noten van dit instrumentaal opus hoort, word je je er pijnlijk van bewust dat het einde onvermijdelijk nadert en dat wil je absoluut niet! Kvaen legt de lat nu al Olympisch goud-waardig hoog en tegen al wie er dit jaar nog maar aan zou denken om de concurrentie aan te gaan met deze plaat zou ik zeggen: niet proberen, leg je neer bij de heerschappij of breng je plaat pas uit in 2021.