Pete Helmkamp, oprichter van het legendarische Angelcorpse, ex-Revenge, ex-Order From Chaos en nog actief in Kerasphorus, behoeft niet echt een introductie. De beste man draait al van eind jaren tachtig mee in het black/death metal wereldje en heeft menig fan weten te bekoren met zijn aanwezigheid op regelrechte klassiekers als ‘Stillbirth Machine’ en ‘Hammer Of Gods’. In 2015 besloot hij zich te wagen aan het soloproject Abhomine en bracht in 2016 het goed onthaalde ‘Larvae Offal Swine’, dat hier ook de nodige rondjes heeft gedraaid, uit. Vier jaar later zijn we nu, en voor het nieuwe album ‘Proselyte Parasite Plague’ heeft hij een drummer/zanger aangenomen, niemand minder dan Cazz Grant, sinds jaar en dag in de onderschatte band Crucifier en lang de vaste drummer van Grand Belial’s Key. Van een all-star duo gesproken.

Van bij de start krijgen we voor wat we gekomen zijn, namelijk rechttoe rechtaan blackened death metal uit de oude doos. Geen samples, intro’s of akoestisch geneuzel op dit schijfje, maar rauwe, niet al te snelle war metal, waarin zowel Helmkamp als Grant de vocalen voor hun rekening nemen. Die duellerende vocalen zorgen voor een demonisch effect en de lichte dissonantie, die bijvoorbeeld Goatpenis ook predikt, maakt het er niet gelukzaliger op. Een Morbid Angel vibe van dertig jaar geleden is ook duidelijk voelbaar. Iedereen die zich wel eens aan bestiale black/death metal waagt, weet ongeveer wat hij kan verwachten, maar hier geen constant bombardement van blastbeats zoals bij Revenge of Diocletian. ‘Proselyte Parasite Plague’ lijkt meer op het vroegere werk van Order Of Chaos of op een tragere versie van Impiety. Het drumwerk van Grant is verrassend, (nou eigenlijk niet zo verrassend) gevarieerd en zijn inventieve fills zorgen zeker voor de nodige afwisseling, maar het album op zich blijft wel een duivels gedrocht dat alles met huid en haar opvreet. De productie is zeer rauw te noemen, maar erger is dat we hier te maken hebben met een onevenwichtige mix, met  gitaren en de drums die veel te laag in de mix zitten. Of de vocalen veel te hoog: het zal eerder dat zijn. Wanneer de twee brulboeien hun gal spuwen, lijkt het een warrige boel, met diep begraven gitaren, en dat kan dan wel deels de bedoeling zijn, maar ik zou m’n riffs toch graag iets duidelijker horen. Hier heeft men de bal toch mis geslagen.

Liefhebbers van gepolijste death metal moeten hun handen hiervan af houden en Necroholocaust, Abominator, Goat Semen of Sacrocurse adepten moeten dit eerst maar eens checken alvorens tot aankoop over te gaan.