Spanje is niet echt een land dat meedoet aan de wedstrijd ‘welk land levert de meeste metal bands’. In mijn tijd was Baron Rojo min of meer een gevestigde naam. Hun album “Volumen Brutal” kan ik nog steeds van harte aanbevelen. In recentere jaren timmert de band Diabulus in Musica stevig aan de weg.

Met de release van het debuutalbum “Rites of Extermination” van Krossfyre wordt er weer eens een Spaanse metal band op de kaart gezet. Na de EP “Burning Torches” (2017) is het nu tijd voor een volledig album. Maar net overigens, want “Rites of Extermination” klokt net 38 minuten.

De bandleden hebben blijkbaar allemaal in de bak gezeten, want ze heten L.O. (zang), J.G. (drums), J.F. (gitaar) en C.S. (gitaar en bas). Bij de opener “Rivers of Fire” is meteen duidelijk waar Krossfyre hun mosterd vandaan heeft gehaald: de oude Venom klinkt door in de vocalen, de rommelige productie, de songstructuur en de sound van de gitaren. L.O. klinkt in de verte (letterlijk, want de zang staat met nogal veel echo achterin de mix) als Cronos in zijn beste dagen.

De meeste songs ontberen melodie (luister maar eens naar het  titelnummer) en blijven daarom lastig herkenbaar in je grijze massa hangen. Hier en daar is aan de slaggitaarpartijen echter een listig twintgitaarpartijtje gehangen waardoor die tracks toch wat prettige spanning meekrijgen. “Infernal War” is daar een mooi voorbeeld van. Door op andere plekken bijvoorbeeld gesproken tekst toe te voegen (“Casus Belli”) wordt de aandacht van de luisteraar toch vastgehouden, ondanks de zwakke songwritingskills van de mannen.

“Spit Bullet” sluit door het tragere tempo en de door echo gedreven zanglijnen Gojira achtig af. Het debuutalbum van Krossfyre is voor mij wat de Canadezen “close but nog cigar” noemen. De groep is duidelijk nog op zoek naar een eigen identiteit en doet er goed aan om in de toekomst betere songs aan de tape toe te vertrouwen.