Toen de broers Jo (zang) en David (drums) Amore enkele jaren geleden de Franse power metal band Nightmare verlieten was ik nogal bedroefd. De tamelijk brute power metal van deze band heeft mij altijd al erg kunnen bekoren. Gelukkig heeft die band in Maggy Luyten een fantastische vervanger gevonden en maken ze nog altijd geweldige, brute power metal. Groot was mijn vreugde dan ook toen ik dit album van KingCrown (zonder spatie inderdaad) ter bespreking kreeg aangeboden want beide genoemde broertjes maken deel uit van deze nieuwe band. Ook de rest van deze act komt uit Frankrijk en dat is ook vaak goed nieuws omdat Franse bands vaak spannende, boeiende muziek weten te maken.

Mijn hoop op een geweldig album zakte echter in als een mislukte soufflé. Na vele draaibeurten wil het album namelijk maar niet beklijven. Het frisse, pakkende en spannende wat de muziek van Nightmare zo kenmerkt leek in het geheel niet aanwezig op dit album. Het tempo ligt (relatief) laag en het album kent geen echte hoogtepunten of aanraders. Crap! Driewerf crap ja, want ik had me echt verheugd op een nieuwe topband met Amore op zang. De man heeft een zeer interessante stem waarmee hij mooi helder, maar ook bruut en agressief kan zingen. Niet dat zijn stem op dit album slecht is, absoluut niet, maar is de muziek zelf die weinig spanning in zich heeft. Het lijkt alsof men op safe speelt en niet al te veel onverwachts en spanning in de muziek wil stoppen. Met name de refreinen klinken tamelijk ongeïnspireerd. Zo zie je maar dat je met een goede zanger alleen er nog niet bent.

Maar ho! Ik moet bovenstaand natuurlijk relateren aan mijn verwachtingen. Omdat ik Nightmare zo goed ken had ik verwacht dat dit vergelijkbaar zou zijn qua niveau en luisterplezier. De lat lag dus hoog, te hoog. Objectief gezien is dit natuurlijk geen slecht album. Men speelt een stevige (soms brute) vorm van power metal. En dan bedoel ik uiteraard niet de blije soort zoals HammerFall dat doet, en ook niet de theatrale van alle Rhapsody incarnaties (niets ten nadele van die bands). Deze power metal is aanzienlijk ruiger en vergelijkbaar met de oude Mystic Prophecy, Nevermore, Iced Earth, Persuader en natuurlijk Nightmare. En ondanks mijn voorgaand geklaag wordt er op dit album echt wel goed gemusiceerd. De solo’s vliegen je om te oren, de drums beuken lekker hard door en de zang klinkt gepassioneerd. Neem bijvoorbeeld ‘Qumran Caves’, wat na een seconde of tien woest in een heerlijke razernij losbarst. De ballad ‘Over The Moon’ is dan echter weer een draak van een nummer, te zoet voor een band met dit geluid en daardoor totaal misplaatst.

Toch moet ik toegeven dat ik het album na 23 luisterbeurten steeds meer ga waarderen. Een groeiplaatje vind ik niet erg, maar het kan toch niet bedoeling zijn dat het zo lang duurt. Ik blijf dus achter met een gemengd gevoel. Het album viel me tegen, het blies me niet zo omver als de albums van Nightmare, maar slecht is het ook echt niet. Ik hoop dan ook dat het opstartproblemen zijn en dat we met het volgende album weer ouderwets kunnen knallen.