‘Earthquaker’ is precies het album dat ik nodig heb na een fijne dag werken en met het weekend voor de deur. De derde langspeler van deze Belgen doet niet onder voor hetgeen ervoor kwam en het niveau van dit album wordt al bij intro ‘Critical Failure’ duidelijk. Een niveau dat tijdens de gehele rit aangehouden wordt en het best omschreven kan worden als gezichtschrapend.

King Hiss pakt zijn instrumenten op en begint een gruizige vorm van stoner rock te spelen. Hun nummers klinken spontaan en toch wel doordacht, want alhoewel dit in de smaak zal vallen bij iedereen die een voorliefde voor rock ‘n roll heeft, worden er interessante ritmes en zijwegen doorheen geborduurd. Hierdoor ontstaan tracks met een ruig en meeslepend karakter, tracks die blijven hangen. Om het te laten bij een omschrijving van een verzameling gure, grauwe, verpletterende riffs zou echter niet eerlijk zijn. King Hiss laat veel meer zien dan dat en heeft momenten waarop de luisteraar geconfronteerd wordt met uitgebreide, sonische landschappen van herhalende sologitaar (waarbij er soms een raakvlak is met traditionele heavy metal) en super sludgy, bijna hypnotiserende gitaarpartijen.

Wat ook benoemd dient te worden is het ontzettend gave en veelzijdige vocale optreden van zanger Jan Coudron, dat zich niet alleen met meerdere stijlen aanpast aan de muziek maar ook telkens de luisteraar in de kraag vat en hem zonder falen bij de les houdt. Dit is een geweldige zanger ondersteund door een geweldige band. Onze zuiderburen zijn altijd al een serieuze deelnemer geweest in het zware muziek genre en King Hiss draagt daar deftig hun steentje aan bij. Ik begon over mijn werk aan het begin en daarbij zit ik veel in de auto. Ik zag na vandaag, met ‘Earthquaker’ aan, dat ik het dubbele aan kilometers heb gereden en ik verwacht dan ook de nodige snelheidsbekeuringen.