Het Zwitserse Silverdust heeft zijn podiumpresentatie dik en dik op orde. En daarmee heb ik het aardigste gelijk al wel gezegd. De kleding is zorgvuldig uitgekozen en de videoschermen dragen bij aan het toch al theatrale element. Ze zijn lastig te definiëren en ik moet zeggen dat het enthousiasme van het publiek me blij verrast. Amsterdam kan schijnbaar wel waardering opbrengen voor bands die er een beetje extra hun best voor doen.

Het Griekse Rotting Christ promoot vanavond zijn laatste werk ‘The Heretics’. Niemand zegt ooit “het laatste album was het beste”, maar die trend doorbreek ik graag. Niet eerder hoorde ik de band zo’n coherent album neerleggen en ofschoon ik ze altijd wel waardeerde, snap ik dit album veel beter dan ooit tevoren. Er wordt dan ook flink van gespeeld, met een nieuwe gitarist en bassist. Laatstgenoemde leidt een beetje af met zijn poses, en zanger Sakis kijkt nu veel vriendelijker dan vroeger, wat een beetje ten koste gaat van de mystiek, maar het mag de pret niet drukken. De tent staat op zijn kop en er wordt volop meegezongen. Harder dan bij Moonspell later, eerlijk gezegd, maar volkomen terecht. ‘Heaven And Hell And Fire’ was één van de vele uitschieters, net als (uiteraard) ‘Nemesis’, ‘The Voice Of the Universe’ en ‘Grandis Spiritus Satanas’ en afsluiter ‘Non Serviam’. Er staan ook wat Griekse titels op de setlist en dat is toch wat lastiger meezingen. Het vijfde bandlid bleef overigens goed verborgen, maar Rotting Christ beleefde een memorabele zondagavond in de Nederlandse hoofdstad.

Toen Moonspell in hun beginjaren op de Aardschok sampler ‘Identity’ verscheen, hadden ze de lachers op hun hand. De dwangmatigheid waarmee de band het Stoker sfeertje probeerde te vangen leek wel een beetje te vroeg te komen. En langzaamaan groeide dat nummer uit tot een publiekslieveling en het album ‘Wolfheart’ werd een doorslaand succes. In de loop der jaren zijn de Portugezen een bescheiden grootmacht geworden en hun folk invloeden zijn allang geen rariteit meer in het brede heavy metal spectrum. De band promoot vanavond het album ‘1755’, met de pest in Lissabon als thema. Een thema dat is in de presentatie van zanger Fernando Ribeiro (ik vermoed geen naaste familie van Alphonso Ribeiro) terug te zien. En te horen, want waar we net nog Griekse zang voorgeschoteld kregen, is het nu hoofdzakelijk het Portugese repertoire van het laatste album dat gespeeld wordt.

Een kanttekening die ik moet plaatsen is dat Ribeiro echt niet heel goed bij stem is. En dan slaat die mimiek ineens nergens meer op. Hij mist power en zijn zang klinkt als een wanhopige compensatie van onvermogen. Hij zit ook onophoudelijk aan de volume switch van zijn microfoonzender te draaien, een teken dat hij zelf ook erg zenuwachtig is. Maar, zijn charisma maakt veel goed en er zijn genoeg mensen die de (Engelstalige) nummers graag van wat achtergrondzang vanuit het publiek kunnen en willen voorzien. De zaal is niet meer zo vol als tijdens Rotting Christ (we kennen allemaal het fenomeen “laatste trein”) maar ze laten ondanks mijn eerdere commentaar zien de klasse te hebben om hun positie als headliner te rechtvaardigen. Ook al komt de vraag af en toe in mij op of ze metal nog wel zo  hoog in het vaandel hebben staan, met sommige nummers, de nummers waarin ze wel de pedalen vol aan zetten, is het ook écht genieten, zelfs voor de grootste cynicus (die overigens naast me staat, en dat 25 jaar geleden ook al deed).

Met all-time classic ‘Alma Mater’ als laatste nummer voor de toegift en (ik citeer slechts) weed-pauze, is het hoogtepunt wel geweest. De absolute afsluiter is ‘Full Moon Madness’, ik had zelf liever een harder nummer gehad, maar wellicht ben ik niet 100% de doelgroep. Voor de cocaïneverkoper bij de uitgang ben ik dat tot diens grote teleurstelling overigens ook niet. Moonspell, als je kritisch bent valt er genoeg op aan te merken, maar de kunst om gewoon te genieten van een band die de moeite neemt hierheen te komen om je te vermaken is ook deze verwende journalist nog niet verleerd.