De Amerikaanse classic rock band Kansas hoeft geen introductie na bijna vijf decennia activiteit en een verkoop van meer dan dertig miljoen albums wereldwijd. Zij waren bij de happy few die de gloriedagen van rock meemaakten op de eerste rij. Als je klassiekers als ‘Dust In The Wind’ en ‘Carry On My Wayward Son’ aflevert, dan mag je gerust als iconisch beschouwd worden. Het siert de heren dat ze niet op de lauweren rusten en van hun pensioen genieten, maar toch terug actief zijn in een verjongde versie en dat begon met het comebackalbum ‘The Prelude Implicit’ in 2016 na zestien jaar stilte.

Fans van het eerste uur waren zeer sceptisch of Kansas nog bestaansrecht had na het vertrek van Steve Walsh en Kerry Livgren. Vandaag de dag telt het zevenkoppig gezelschap nog twee originele leden met drummer Phil Ehart en gitarist Richard Williams. Deze seniorleden zien er echter angstvallig op toe of de Kansas sound wel degelijk bewaard blijft in 2020, nu hun zestiende studioalbum ‘The Absence Of Presence’ deze zomer wordt uitgebracht. Net als ‘Virus’ van Haken is de titel ‘The Absence Of Presence’ pijnlijk tekenend voor deze periode nu alle tournees en gezellig menselijk contact op festivals even prompt een jaar wordt uitgesteld. 2020 zal dus het jaar worden dat festivals, concerten en artiesten persoonlijk spreken onder vier ogen noodgedwongen niet meer als vanzelfsprekend beschouwd mocht worden.

Laat ons dan maar nostalgisch welbehagen opzoeken bij de muziek van Kansas die altijd als grote troef de inbreng van viool heeft gehad. Ook nu speelt dit instrument nog een grote rol in de songs, al zijn keyboards en gitaren minstens even prominent aanwezig. Het titelnummer is met zijn acht minuten de langste song en een heel sterke binnenkomer met piano en weemoedige vioolklanken. Ronnie Platt beklijft met zijn heldere, beschouwende zang, maar ook de harmonische samenzang valt ons dikwijls ten deel. Instrumentaal staat de band als een rots in de branding met in elke song veel vuurwerk tussen de vette gitaren en frivole keyboards. Voor de tracks ‘Throwing Mountains’ en ‘Jets Overhead’ zijn intussen videoclips gemaakt en ook deze munten uit in de typische Kansas sound. Het korte instrumentale ‘Propulsion 1’ leidt ons naar de pianoballade ‘Memories Down The Line’ (ook op video) en bloeit open met een waaier aan toetsen. Later komt er nog een gevoelig nummer voorbij, namelijk ‘Never’, maar niet vooraleer we uitbundig hebben kunnen genieten van de progressieve rock in ‘Circus Of Illusion’ en ‘Animals On The Roof’. In de afsluiter ‘The Song The River Sang’ hangt een sfeer uit Latijns Amerika, maar het scheurende gitaarwerk is ook weer schitterend. We zijn heel tevreden dat Kansas de uitdaging is aangegaan om van een tweede jeugd te genieten! Met wederom een heel sterk album dat wereldwijd genot zal veroorzaken bij liefhebbers van progressieve rock.