Kampfar maakt al 25 jaar rauwe, maar toch gestroomlijnde black metal en mag dan ook als een instituut in het genre beschouwd worden. In Noorwegen wordt zoiets bovendien op waarde geschat, want voor het vorige album ’Profan’ ontvingen zij nog een “Spelleman” Grammy award. Toch werd hun vertrouwde cadans van puike albums uitbrengen en touren plots ruw verstoord door de gang van zaken in het leven. Sterker nog, in de zomer van 2017 werd besloten om even een periode van bezinning in te lassen, vanwege trieste gebeurtenissen in het privéleven van de muzikanten.

Pas in de lente van 2018 zette huidig hoofdcomponist Ole Hartvigsen zich aan het schrijven voor wat het achtste album ‘Ofidians Manifest’ zou worden. De dood van zijn vader had een grote impact op hem. Pas in de herfst focuste de hele band zich op het nieuwe materiaal dat opgenomen werd in Bergen, Oslo en het Zweedse Pärlby en de krankzinnigheid van Medusa als hoofdthema heeft. Muzikaal heeft de band toch ook wel nieuwe elementen in de muziek verwerkt. In twee songs enige vrouwenzang is daarvan meteen in het oog springend, maar van folk invloeden kan men niet meer spreken. Wel van atmosferische breaks met tokkelende gitaren of klassieke piano. Dit brengt evenzeer diepgang in de ruwe composities.

Want opener ‘Syndefall’ en de single ‘Ophidian’, waarvoor de band in samenwerking met Grupa 13 een hectische videoclip schoot, bevatten intense vocalen en snelle zwartgeblakerde furie. Maar tegenover de schrille schreeuwzang, staat een semicleane verkondigende toon in de zang en dan zijn er ook nog cleane kalmere gezangen die voortreffelijk uitgevoerd worden. ‘Dominans’ is anders. Het vangt aan met orgel en is eerder slepend. We horen hier zangeres Agnete Kjølsrud en haar stem houdt het midden tussen kinderlijk en geniepig akelig. Door toevoeging van allerlei geluiden krijg je een horroreffect. Een favoriete track is ‘Natt’ waarin cleane heidense zang en uithalen een verschroeiende intensiteit vertonen. Het stevige gitaarwerk wordt ondersteund door keyboards en we horen zelfs een kalm piano interludium. Net als in ‘Eremitt’ trouwens, al is het grootste deel van deze songs ruw en fel. De opbouw van de songs, met vele breaks en toch een vloeiend geheel, is perfect uitgewerkt. In afsluiter ‘Det Sorte’ dat aanvangt met akoestische gitaren, gaat men avontuurlijk tewerk. Hier treedt de tweede zangeres (Marianne Maria Moen) even op het voorplan met wat esoterische gezangen in het middenstuk, maar het episch stuwende nummer plaatst weer de gebruikelijke barsheid als tegenpool van bijdragen op cello en piano. Erg mooi! Op die manier weet Kampfar songs te schrijven die nooit vervelen en pas na enkele draaibeurten hun geheimen prijsgeven. Na tal van beproevingen is dit een gelouterd, boeiend album!