Ze worden wel eens de ‘Velvet Underground van de black-‘n’-roll’ genoemd, maar Kall is uiteindelijk het vervolg op de depressieve black metal pioniers Lifelover. Deze Zweden zijn altijd erg onconventioneel geweest en reken maar dat dit nog zo is. Zelf stelt men dat misbruik en angst nog steeds de voedingsbodem is om deze depressieve muziek te maken, maar dat men toch meer opbouwend bezig is.

Zes jaar geleden was er het debuutalbum ‘Kall’ en nu is daarop een vervolg ‘Brand’. Deze titel staat in verband met de song ‘Eld’ want dat is een catharsis over een ervaring met vuur in het woud. Muzikaal is dit zeker geen gewone black metal, want er zitten ook postrock invloeden, psychedelische passages en veel vrije expressie in het naargeestige timbre van de muziek. De getormenteerde vocalen van Kim snijden veelal door merg en been, maar er zijn ook melodieuze gitaarpartijen als een pleister op de wonde. Apart is het gebruik van saxofoon en dit geeft een speciale klasse aan dit album. Al blijven bij momenten wel stalen zenuwen vereist, want in het zeventien minuten durende ‘Fukta Din Aska’ wordt er volop geëxperimenteerd en dat met enige (gecontroleerde?) chaos. Zwaar verteerbaar en op het scherpst van de snee, maar zoals de band zelf stelt hebben ze lak aan alle conformiteit in het leven en in hun muziek. Zet je schrap!