Het vierde en laatste deel in de serie ‘Through Soundwaves’ is begin april gelanceerd. Joey Diabolic, eerder bekend onder de noemer Martyr Art, schotelt ons op deze afsluiter weer een combinatie van covers en origineel werk voor en doet dit tegelijkertijd op geheel eigen en kenmerkende wijze, maar ook met een andere vibe dan op de vorige drie releases. Deel vier staat, net als het vorige, in het teken van ‘A Nightmare On Elm Street’. Dit is vooral te merken aan welke nummers er gekozen zijn, het horror-randje dat Joey hier altijd aan toevoegt, en de hier en daar wat gewijzigde lyrics, die alles samenbinden tot één geheel.

We beginnen met de originele ‘Nightmare On Elm Street’ main theme, maar dan elektronisch en met duivels gefluisterde passages. Al met al zijn de klanken genoeg om kippenvel over je hele lijf te laten gaan, en dat stoomt ons klaar voor het tweede nummer, een industriële en gothic versie van ‘Nightcrawler’ (Judas Priest). Deze versie is niet minder metal, maar past door de hier en daar gegromde stukken tekst en door af en toe in tempo af te nemen prima binnen de horror atmosfeer die meneer Diabolic neerzet.

Wat me opvalt op dit album is dat Joey, die alle instrumenten zelf bespeelt, ook op zichzelf een goede zanger is die weet wanneer hij welke vorm van zang moet gebruiken en waarvan het stemgeluid ook aangenaam in de oren klinkt. Hij heeft op ‘Volume 4’ ook op een aantal nummers de hulp ingeschakeld van D. Lolli (zangeres van Mama Doom) en dit geeft het album meer diepgang. Haar bijdrage op het nummer ‘Nightmare’ ligt erg prettig in het gehoor en deze track kondigt ook gelijk een verandering in stijl aan: we gaan van boos en metal (de vorige albums en ook het nummer hiervoor) naar iets kalmer en meer de kant van darkwave op!

Laat dat nou net een genre zijn waar ik me ook erg gemakkelijk bij voel. ‘Surreal Love’, een originele track, geeft ons een zang die niet zou misstaan in een Depeche Mode tribute band en is een mellow rock track met een donker randje, waarin Diabolic er in slaagt om titels van een aantal sterke nummers (onder andere ‘Enjoy The Silence’ en ‘Wicked Game’) samen te vlechten tot een coherente tekst. Vervolgens horen we een zwaardere en wellicht zelfs iets zwoelere versie (dankzij de midnight guitars) van Billy Idol’s ‘Flesh For Fantasy’.

Afsluiter is ‘As Darkness Embraces Light’, het tweede originele stuk. Een donker, broedend nummer waarin de voornoemde darkwave weer naar voren komt, op een bijna Sisters Of Mercy-achtige manier. De zang is dreigend en intens en de industriële geluiden op de achtergrond, die hier en daar overgaan in wat lichtere elektronica, geven het gevoel dat we luisteren naar een lange, interessante epos, gehuld in de ochtendmisten van een grote havenstad.

Joey weet ook nu weer zijn veelzijdigheid als artiest te etaleren en het is interessant om via de covers die hij heeft gekozen (op alle vier de delen) een blik in zijn gedachten te werpen. Het laatste deel van deze serie krijgt van mij het hoogste cijfer in deze reeks. Door overal zijn eigen inbreng in te hebben weet Diabolic elk nummer uniek te maken en een algemene donkere, industriële horror-sfeer te creëren.