Het derde deel van ‘Through Soundwaves’ is verkrijgbaar, alleen niet langer onder de naam die we gewend zijn: Martyr Art. Vanaf nu gaat deze New Yorkse solo artiest verder onder de naam JoeyDiabolic! Bij navraag antwoordt de beste man dat Martyr Art altijd vragen opriep bij mensen (en ik moet toegeven dat ik ook eerst dacht dat het muziek in naam van de lieve Heer was) en dat het de indruk gaf dat we met een band te maken hebben. Terwijl Joey alle instrumenten zelf bespeelt.

In elk geval, deel drie (van vier) schotelt ons vier covers voor, welke allen zijn ondergedompelt in een, ik ga hem gewoon maken, diabolisch sausje. Na de wat lugubere intro ‘Son Of A 100 Maniacs’, waarin we getuige zijn van de pijnlijke geboorte van deze jongen, horen we twee snelle nummers, te beginnen met ‘Potter’s Field’ van Anthrax. Waar Anthrax met dit nummer een andere kant op ging dan de Anthrax van daarvoor (donkerder en iets meer grunge) doet Joey juist het tegenovergestelde. Hij begint in een bijna nu-metal vibe, die op een gegeven moment overgaat in een rappe thrash versie van het origineel. Door toevoeging van onder andere een orgel op de achtergrond krijgt het nummer het horror-randje dat zo kenmerkend is voor deze artiest. Hierna volgt ‘Plowed’, ooit een hit van rockband Sponge, en alhoewel deze versie evengoed de emoties in vervoering kan brengen is hij aanzienlijk harder en sneller en past dus mooi in de energieke eerste helft van deze EP.

Vervolgens komt na ‘I Am The Shadow In Darkness’, een zwaar en donkere interlude, de omwenteling van thrashy metal naar een meer industrieel geluid. ‘Save Yourself’, origineel van Stabbing Westward, is qua boodschap al niet zo vrolijk, en de zware metal strofes die Joey als achtergrond gebruikt, en tussen je oren doorknallen als donkere, machinale pompstangen, voegen alleen maar toe aan deze atmosfeer. Een mosterdkleurige nevel die zijn weg baant door je hersencellen. Afsluiter is een cover van niemand minder dan White Zombie, ‘Creature Of The Wheel’. Een gewaagde keuze vanwege de status van voornoemde band, maar door toevoeging van de reeds bekende horror en industriële elementen weet JoeyDiabolic hier een interessante versie van te maken.

Deel drie is al met al een minder boze EP dan zijn voorganger en heeft, met name in het begin, een wat positievere lading. Het idee van een cover is mijns inziens niet om een betere versie van het origineel te maken (dit lukt vaak toch niet), maar juist om een nummer waar je waardering voor hebt eigen te maken. Daar is deze man goed in en dat laat hij hierop weer eens horen.