`Lucifer` is een album waar ik niet helemaal hoogte van krijg, en daarmee bedoel ik dat ik het niet voor elkaar krijg om te beslissen of ik het echt een geweldig album vind of juist een beetje een wat minder originele uitlaat. Het derde album van de Zweedse metalformatie Jesus Chrüsler Supercar maakt in elk geval indruk en blijft hangen, en dan ben je toch goed bezig denk ik.

De plaat heeft een erg vuig en behoorlijk vet (als in: echt dik) geluid dat door de boxen golft als een allesoverweldigende vloedgolf van warme modder, voorzien van creatieve uitwassen in de vorm van gitaarloopjes die niet noodzakelijk zijn, maar er wel voor zorgen dat je als luisteraar gekluisterd aan de cd-speler blijft zitten en die het geheel veel interessanter en origineler maken dan bands die alleen het meest noodzakelijke in hun nummers stoppen en dus gewoon maar een liedje spelen. Dit maakt meer indruk. Op een gegeven moment klinkt dit alles toch wel een beetje als meer van hetzelfde en alhoewel Jesus Chrüsler Supercar een kenmerkend en redelijk eigen geluid heeft blijf ik dingen horen die ik ergens anders en op een ander tijdstip al eerder gehoord heb.

Verrassing is daarom (omdat het totaal afwijkt van de tien voorgaande nummers) afsluiter `Black Blood`, waarin we een ballad horen waarin het jammerende van Led Zeppelin gecombineerd wordt met de overduidelijk blasfemistische, monotone kwaliteit van een King Dude. Dit gaat net iets te lang door en doet daarom een beetje af aan de brutale edge die dit album wel degelijk heeft. Maar ja, feit blijft wel dat deze band hun rauwe metal zonder enige schroom keihard je gehoorkanalen in boort.