In wat interviews las ik dat je best een moeilijke periode achter de rug hebt. Hoe gaat het nu met je?
Bedankt dat je dit aan me vraagt! Op dit moment zit ik vol energie. Wat er vorig jaar gebeurde, was enorm vermoeiend en teleurstellend. Hierdoor kwam ik op het punt dat ik helemaal met muziek wilde stoppen en nadacht om een 9 tot 5 baan te nemen. Als muzikant ben je 24/7 met je vak bezig en dat hield van de ene op de andere op en was er ineens niets meer. Maar net op het punt dat ik de handdoek in de ring wilde gooien nam mijn goede vriend Tom Nauman, die ook in Primal Fear speelt, contact met mij op. We woonden vroeger allebei in dezelfde stad en geven gitaarles aan studenten. Wij kennen elkaar als sinds dat we tieners waren en hij vertelde mij een tijd geleden dat hij nog een andere band had. Daarna gaf hij aan dat hij mij in die band wilde, maar ik nam het nog niet heel serieus en twijfelde of ik het überhaupt wilde.
In november vorig jaar sprak ik hem weer en vroeg ik hem hoe het met de nieuwe band ging, en hij gaf aan dat hij wachtte op de bevestiging van het laatste bandlid. Ik vroeg hem wie dat dan was en hij gaf aan dat ik dat was. Ondertussen had ik weer de juiste energie te pakken en kon ik nu wel meteen ja zeggen en speel nu dus gitaar en backing vocals in How We End’!

Als Jen ergens aan meewerkt dan gaat ze er ook meteen 100% voor. Binnen haar nieuwe band heeft ze de bijnaam ‘The Machine’. Promotie van de band valt onder haar takenpakket, met name ook door haar ervaring op het gebied van social media.
Met al mijn ervaring op social heeft de rest van de band het gevoel dat het bij mij in goede handen is. En ik vind het ook leuk om te doen. Zo gaan we bijvoorbeeld onze eerste single ‘My Fighting Heart’ via een video première morgen, op 30 maart lanceren. Wij hebben de clip in een metrostation geschoten en het was enorm koud die avond. Resultaat was een flinke verkoudheid en 40 graden koorts. Vandaar dat ik ook nog wat hoest, sorry daarvoor.

Daarna, in april, lanceren wij een tweede single. Deze brengen we alleen als audiotrack uit via de bekende digitale platformen.
En de derde single willen we weer een video van schieten, maar we willen dat metalheads kiezen hoe we die gaan maken via een crowdfunding actie. Gaan we naar Spanje, waar onze zangeres vandaan komt, of maken we een avatar-achtige video, of huren we bijvoorbeeld een lokale kroeg af om de clip op te nemen? We willen geen video maken waarin we alleen onze instrumenten bespelen en dat is het dan. We willen echt een verhaallijn eraan toevoegen, zodat het interessant blijft om naar te kijken van begin tot het eind.

Op dit moment hebben ook wij van Arrow Lords of Metal nog niets kunnen horen van het nieuwe materiaal. Wij weten niets over de richting die het opgaat of hoe het klinkt. Daarom hebben we Jen maar gevraagd daar iets over te vertellen. Ze geeft aan dat ze het eigenlijk wel erg leuk vindt dat niemand nog iets gehoord heeft.
Als eerste moet ik zeggen dat ik zo enorm trots been op onze eerste track. Zelf zou ik het “European crossover metal” noemen. Een beetje in het straatje van Five Finger Death Punch en Linkin Park. Het is mainstream metal, maar net wat edgier dan normale mainstream metal. Gooi Nervosa, Primal Fear en mijn oude band in een pan, mix het en dan komt How We End eruit als gerecht. Vandaag (red: 25 maart) hebben we alle bandleden bekend gemaakt en ik kan niet wachten tot we het nummer live kunnen zetten!”

De band is van plan de drie singles zelf uit te brengen. Iedereen die online aanwezig is bij de premiere van de eerste single My Fighting Heart krijgt een link waardoor ze het nummer tijdleijk gratis kunnen beluisteren op Soundcloud.
Het is best pittig om een band from scratch op te zetten. Alleen al de promotionele zaken, maar ook het vinden van een nieuw label en opbouwen van een nieuwe fanbase. Er gaat enorm veel werk in zitten. Eerste brengen we de drie singles uit en daarna, in juni, gaan we kijken of er labels zijn die het opgepikt hebben, maar dat heeft nu nog geen voorrang. Vorig jaar zou ik met mijn oude band 8 maanden op tour gaan, maar dat hield ineens op. Toen had ik ineens zeeën van tijd en omdat ik al twee solo platen uit had, begon ik aan mijn derde album.

Toen ik een track af had stuurde ik het naar een vriend en die gaf aan dat er een behoorlijke Pink Floyd vibe in de muziek zat. Wat nooit mijn bedoeling was, want ik luister die band niet echt. Maar goed, de volgende track dus meer heavy gitaren, maar daar werd ik ook niet happy van. Daarna schreef ik zelfs een black metal track en een 70’’s rock track. Maar ik kon gewoon niet iets vinden dat weergaf wie ik nu echt was. Ik was bezig met iets te zijn dat ik niet ben. Toen ben ik maar min of meer gestopt met proberen en me gaan richten op mij beter voelen. Dingen doen die mij energie geven en waar ik vrolijk van word. Ik besloot op reis te gaan, naar Italië om op een benefiet te spelen, naar een vriend in Kroatië en naar Ola (Englund) en Louise. Puur genieten van het leven en even geen muziek. En toen ik alles los liet kwam How We End op mijn pad. Met een geweldige drummer, bassist en gitarist. En Jake E voor de cleane vocals en Diva Satanica voor de grunts (red: die ze liefkozend cookiemonster noemt).”