Wordt je ook blij van instrumentale muziek van gitaar meesters zoals John Petrucci en Steve Vai? Dan is dit een album voor jou! Ben je echter allergisch voor dit soort klanken, dan kan je dit album maar beter laten liggen. Jason Kui is een gitarist uit Hong Kong die zich onder anderen heeft laten inspireren door de eerder genoemde muzikanten. Hoewel hij solo zijn muziek schrijft heeft hij wel een aantal interessante gastartiesten gereld om zijn muziek tot leven te brengen. Zo heeft hij onder anderen drummer/producer Anup Sastry (Jeff Loomis), producer Randy Slaugh (Periphery) en supergitarist Andy Timmons gestrikt voor zijn tweede en nieuwste album ‘Naka’.

Laat ik maar meteen de deur in huis vallen en zeggen dat Kui een fantastische gitarist is, wat hij uitgebreid laat horen op dit album. Alles is super strak ingespeeld en is uitstekend gemixt, waardoor de muziek echt uit de speakers knalt. Van de songs op zich ben ik niet echt onder de indruk. Niet omdat de nummers slecht zijn maar omdat de muziek die Kui maakt niet echt bijzonder is. Er zijn al genoeg waanzinnige gitaristen die solo albums maken die allemaal hetzelfde klinken, we hebben er niet nóg een nodig. Hoe geweldig hij ook speelt. Maar goed, het is ook weer geen straf om naar dit album te luisteren want ‘Naka’ is zeker van hetzelfde niveau als albums van bijvoorbeeld Joe Satriani, John Petrucci of Plini. Het materiaal is erg melodieus en komen er verschillende stijlen voorbij, gelukkig wordt het geen moment een shred-fest waardoor het niet aanvoelt als een album die bedoelt is om te laten zien hoe goed Kui wel niet is. Er is voldoende dynamiek aanwezig, en hoewel de drums bijna altijd op standje tien staan, zijn er af en toe nog wel adempauzes voor de luisteraar.

Muzikaal gezien is ‘Naka’ gewoon een goed album, en misschien wel een van de meest diverse binnen het genre. Toch kan ik niet ontsnappen aan het feit dat de composities niet origineel genoeg zijn om echt van iets bijzonders te spreken. Dat Kui een goede muzikant is en interessante muziek kan schrijven staat buiten kijf. Wat ik wel vaker schrijf bij instrumentale albums is dat ik benieuwd ben hoe zijn muziek zou klinken als er een zanger zou meedoen, ik denk zeker dat dit voor ‘Naka’ een interessante beslissing zou kunnen zijn geweest. Kui zou in een progressieve metal band met een goede zanger echt hele interessante dingen kunnen gaan doen. Kui kan in ieder geval tevreden terugkijken op een mooi solo album, maar wel eentje die niet erg opvallend is ten opzichte de vele andere albums binnen dit genre. Zeker goed maar geen must-have, zeker niet voor mensen die geen fan zijn van de eerder genoemde artiesten.