Na een reeks aan elkaar geplakte fragmenten die bijna drie minuten duurt en doet denken aan verschillende versies van een pompeus gothic metal intro, krijgen we toch heel iets anders voor de kiezen. Eerst gaat het zelfs een beetje de thrash-metal kant op, met (pogingen tot) dwarse passages, maar enige twijfel over hoogstaande technische kwaliteiten kan ontstaan wanneer er weliswaar heel snel over de gitaarhals bewogen wordt, maar de aanslagen in willekeurige vakjes geplaatst lijken.

Vanaf ‘Born To Run’ zijn het toch echt meer de pure punk rock invloeden die de overhand hebben (na het verraderlijk rustige intro), en kan het soms in de richting van iets als Nitrogods gaan. Ook al wordt er in de solo nogal eens een nootje gemist, de oprechte energie die in het nummer losgelaten wordt en vooral live zou kunnen overtuigen, maakt veel goed. Dit geldt eigenlijk voor heel veel nummers, ook al hoor je soms duidelijk een heel gave baslijn, een creatieve drum-fill of lekkere riff, er zijn ook steeds van die onregelmatigheden of een slordige uitvoering waar de purist zich aan zou kunnen storen vanuit de leunstoel, maar waar velen bij een live show niets van merken omdat ze meegetrokken worden in een overtuigend, energiek en vaak humoristisch stukje muziek. Zo hebben ze zich gewaagd aan een eigen interpretatie van de Paul Elstak klassieker ‘Turbo’ waardoor het toch weer dichter terug komt bij de punky ‘Bro Hymn’ bron en het intermezzo een stuk beter klinkt door de ‘Victim Of Changes’ sound. Ook zijn de Russische folk invloeden erg mooi ingepast in ‘Pirate Song’.

De mannen laten (bewust?) nogal wat steekjes vallen, maar kunnen door de ongedwongen sfeer met veel wegkomen; niet te serieus nemen, doen ze zelf ook niet, denk ik, dan kun je hier ook in de huiskamer best een vermakelijk plaatje aan hebben.