Geluid is een golfbeweging en muziek een verzameling van golven. Verschillend in sterkte en frequentie, opgestapeld en vervormd zodat nieuwe tonen ontstaan. Muziekgenres zijn ook net golven. Met de ijzeren regelmaat van eb en vloed komen ze en gaan ze ook weer. Soms om na een zekere tijd glorieus terug te keren, soms slechts wrakhout op verlaten stranden achterlatend.

Zo was shoegaze een fenomeen in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Een wall of sound van gitaren gedrenkt in feedback en distortion als was het een bataljon op hol geslagen stofzuigers, gemompelde vocalen die amper hoorbaar ergens achter in de mix zijn weggestopt en een ritmesectie die zonder mededogen voortbeukt als de branding van een tropisch koraalrif. In de voetsporen van The Jesus and Mary Chain en My Bloody Valentine surfden velen mee op de golven van shoegaze, maar zo plotseling als deze tsunami ontstond verdween ze ook weer. De meeste shoegaze bandjes leden nog een tijdje een zieltogend bestaan voordat ze er de brui aan gaven. Weer een hype voorbij, op naar de volgende.

Op de een of andere manier reïncarneerde shoegaze in de 21ste eeuw als een subgenre van black metal, wat op zich een aardige brug is naar een van de laatste enclaves waar shoegaze wist te overleven. Want om de een of andere reden kabbelden de golven van shoegaze voort in de Noorse fjorden. Blijkbaar resoneerde de focus op de schoenveters, effectpedalen en grootse gebaren in de melancholieke psyche van Noorse rockers. Welbeschouwd zijn de verschillen tussen de Britse navelstaarderij van My Bloody Valentine en de Noorse zelfdestructie die de eerste golf van black metal was minder groot dan de overeenkomsten. Dezelfde muur van geluid, veroorzaakt door een frontale aanval van extreem versterkte tremelo gitaren, een vergelijkbare minachting voor reguliere productietechnieken…

Maar niet alle Noorse bands combineerden dit met een fascinatie voor Venom, Black Sabbath en een geïdealiseerde vorm van heidendom. De originele vorm van schoenveterrock overleefde en floreerde de afgelopen jaren in Noorwegen, met als meest bekende representant (in het buitenland althans) Serena Maneesh. De laatste jaren is de fakkel brandend gehouden door acts als Dråpe, Carmen Villain en Izakaya Heartbeat. Waar de eerste zich meer op de poppy kant richt en Carmen Villain meer en meer ambient spacerock lijkt te maken, gaat Izakaya Heartbeat voor de volledige MBV experience; dus op ‘Subterranean Sunset’, het derde album van deze Oslose band horen we veel feedback en vooral heel veel galm.

Het resultaat is zonder meer geslaagd met tien songs die onmiddellijk doen denken aan de hoogtijdagen van het genre: My Bloody Valentine, Loop, Curve… noem maar op. Het album is een wonder van beheersing als je het vergelijkt met de woeste, op hol geslagen riffmachine die de band live wordt. Voor beiden is wat te zeggen natuurlijk. Als je vindt dat je binnen vier minuten je punt moet maken, dan is het resultaat in essentie een popsong, dikke lagen noise en feedback ten spijt. Zo’n beperking is live niet per se nodig, wat tot spacerockachtige monsterjams kan leiden. Iets dat live heel leuk kan zijn, maar op plaat al snel leidt tot onmatigheid. Izakaya Heartbeat is dus duidelijk een tweekoppig monster dat in de studio met de handrem, sleepanker en remparachute binnen handbereik deze plaat heeft ingespeeld.

Dat wil niet zeggen dat ‘Subterranean Sunset’ slappe hap is. Songs als ‘Descent’ en ‘Sometimes’ mogen dan tegen de jingle-jangle dreampop aanschurken en daardoor enigszins buiten de boot vallen in het grotere geheel, ze zijn eerder kleine rustpunten in een storm van onder een dikke laag stofzuigerfuzz en schurende piepgeluiden verstopte rocksongs. Maar daar waar The Jesus and Mary Chain de fuzz-gimmick tot het uiterste dreef en My Bloody Valentine een mate van abstractie bereikte die tot de geboorte van de experimentele “transcendentale” black metal zelden meer gehoord werd, verliest Izakaya Heartbeat de pure popsong nooit volledig uit het oog. ‘Fierce Femme’ is zo’n schier perfecte shoegazehit. Een song die het verdient om in de virtuele shoegaze hall of fame bijgezet te worden, naast klassiekers als ‘Just like Honey’, ‘Only Shallow’ en ‘Fade Out’ om vervolgens – in stijl – langzaam maar onvermijdelijk in het zwarte gat der eeuwigheid te verdwijnen. Het mooiste is nog dat ‘Fierce Femme’ niet eens het enige prijsnummer is op ‘Subterranean Sunset’, een album dat aantoont dat pure shoegaze nog steeds levensvatbaar is en niet slechts voortleeft als sub-sub-sub genre van black metal.