Iron Void had zijn herstart reeds in 2008, maar zowel van de aftrap als de herrijzenis heb ik nooit iets meegekregen. Bij een groter publiek is de band ook nog niet bekend, dus op zich hoef ik me dat niet heel erg aan te rekenen. Toch moet ik me gezien de geboden (kwaliteit van de) muziekjes wel een beetje achter de oren krabben, waarom ik dit niet eerder tegengekomen ben.

Een kundig en sfeervol intro, wat bijna teniet gedaan wordt door compleet misplaatste fade-out; had daar een andere oplossing voor gevonden. De eerste single ‘Grave Dance’ heeft een pakkende groove en riff met heel fijne basloopjes en passende (cleane) vocalen. Daarna wordt het iets slepender, maar niet minder pakkend, met lekkere hooks in ‘Living On The Earth’ waar de gitaar erg smakelijk met wah uit de hoek komt. Het meer hoekige ‘Pandora’s Box’ wordt voorzien van meer gruizige zang en heeft enkele klassiek aandoende breaks en tempowisselingen, die voor een net weer ander zijpaadje zorgen; de wandeltocht blijft onderhoudend.

Het trage ‘Blind Dead’ leent zich misschien wel voor de slepende zanglijnen die meegaan met de gitaar, maar de afwisseling komt soms amper op tijd in de dit nummer. Het rustige ‘She’ kan eigenlijk pas bij het iets stevigere Black Sabbath-achtige tussenstuk, gevolgd door een lekkere solo, mij echt boeien. Dan volgen gelukkig weer drie heerlijke hapklare brokken; een slepende woestijnkruiper, een groovy mid-tempo rocker en als hekkensluiter ‘Last Rites’ dat me aan het betere Acid-rock werk van de zeventiger jaren doet denken. Een heel lekker plaatje van een band die ik zeker in de gaten zal blijven houden.