We kennen je als componist, gitarist en filosoof, maar niet zoveel mensen weten dat je ook een talentvol toetsenist bent. Op dit album speel je ook alle keyboards.
Toen ik als kind de muziekwereld ontdekte, was ik zestien. Ik was meteen onder de indruk van gitaristen als Yngwie Malmsteen, Jason Becker en Marty Friedman, dus kocht ik een gitaar. Omdat ik ook van klassieke muziek hield, kocht ik later ook een keyboard en dat vond ik nog gemakkelijker. Ik wist niet goed welk instrument ik zou kiezen, maar het werd de gitaar. Toen ik achtien was, moest ik vechten tegen kanker en braken er donkere tijden aan. Meestal, als je erg ziek bent geweest en de dood in de ogen gekeken hebt, dan voelt het als een nieuw leven aan wanneer je hersteld bent. Toen mijn leven terug op gang kwam, wou ik een ander instrument uitproberen en toen heb ik me een hele tijd op piano toegelegd. Ik heb er zelfs twee jaar lessen voor gevolgd. In het geval van gitaarspelen heb ik alles uit mezelf geleerd. Dat is goed en niet goed, want soms merk je toch dat je wat kennis mist. En dan moet je teruggaan naar de beginselen, terwijl dat moeilijk is omdat je al een manier van spelen ontwikkeld hebt. Ik probeer de gulden middenweg te bewandelen: mijn passie volgen en alles uitproberen, maar met de kennis die ik geleerd heb.

Ik denk dat het meer vrijheid geeft, als je niet beperkt wordt door schoolse kennis.
Daar heb je een punt. Ik trok me nooit iets aan van theorieën en harmonieën, een ontwikkeling die iedereen doorloopt. De meeste mensen gaan wat ze geleerd hebben dan ook in hun eigen muziek gebruiken en uiteindelijk klinkt alles hetzelfde. In mijn geval was ik eerder geïnspireerd door enkele akkoorden die ik hoorde in soundtracks van films of in een stuk van Chopin of Bach. Uiteindelijk gaf dat me de universele mogelijkheid om te doen wat ik wou, zonder restricties. Het evenwicht tussen dingen die je geleerd hebt en vrijheid is belangrijk. Ook toen Alex nog in Rhapsody zat, werkte ik samen met hem de keyboardpartijen uit. Dat was ik al gewend, dus dat is nu niet nieuw. Als ik in mijn studio componeer, dan werk ik heel de dag op keyboards. De mensen kennen me als gitarist, maar in feite ben ik meer een toetsenist. In Luca Turilli’s Rhapsody deed ik ook alle keyboards en arrangementen. Het probleem was toen dat ik op het podium alleen gitaar speelde. Met deze band denk ik dat het wel cool zou zijn als de mensen me in sommige songs toetsen zouden zien spelen. Nu nog niet, want we komen net uit de studio en we moeten nog veel inoefenen, maar volgend jaar bijvoorbeeld, als we in januari onze grote headlineshows starten, dan zou ik dat graag willen doen.

Je kan ook touren met een sessiemuzikant.
Neen, daar houden we niet van. Dat hebben we zelfs tijdens de Rhapsody Farewell tour niet gedaan, omdat dit niet respectvol geweest was tegenover Alex. Het was een afscheidstournee waar we de oude stijl van Rhapsody vierden, dus speelden we al die hits waar Alex wel degelijk aan bijgedragen had. Ikzelf en mijn vriend Dominique speelden over Alex’s stukken heen, zodat de aanwezigheid van Alex voelbaar was voor de oudere fans en dat apprecieerden ze. Het was een goed idee om op die manier te werken. Vandaar dat we er de voorkeur aan gaven om geen extra muzikant het podium op te brengen. Zes mensen op het podium neemt de focus weg. We willen met vijf blijven, dat houdt alles makkelijker, ook wat verplaatsingen betreft.

Er zijn wel heel wat gastbijdragen op het album, maar het is niet geheel duidelijk wie wat zingt.
We hebben Alessandro Conti, mijn vroegere zanger en nu in Twilight Force. Hij maakt deel uit van de koren.

Dus neemt hij het jou niet kwalijk dat je gestopt bent met Luca Turilli’s Rhapsody en Fabio weer als zanger hebt.
Neen, hij respecteerde dat onmiddellijk. Voor de Farewell tour waren er helemaal geen problemen. Hij is al fan van Rhapsody sinds het begin en hij begrijpt ook dat het iets speciaals is als de fans terug mij en Fabio samen op het podium kunnen zien. Ik weet niet of hij thuis heimelijk enkele deuren ingestampt heeft (lacht), maar dat is wat hij me heeft verteld. We plaatsten hem aan het hoofd van de koren om die perfecte operatoets te verkrijgen. Weet je dat hij leren zingen heeft in dezelfde school als Pavarotti? De Rhapsody fans houden van die operazang en je kunt dit goed horen in het laatste nummer ‘Arcanum (Da Vinci’s Enigma)’. Maar het hoofdrefrein hebben we overgenomen van Verdi’s ‘Otello’. Dat is een hommage aan Verdi. Hij is één van de grootste componisten. Emile Ragni doet de vrouwelijke koorzang, zij is de leadsopraan, maar Fabio is diegene die zingt met een echte tenorstem. Ook in oudere Rhapsodysongs zong hij al eens met die tenorstem. Dan hebben we Sascha Paeth. Hij speelt bas in de song ‘Ocean’, een bonustrack. We hebben ook een Duitse artiest, maar ik weet niet of je hem kent. Hij verkoopt miljoenen albums in Duitsland met zijn band Santiano en heet Arne Wiegand. Ze zijn groot in de mainstream poprock/folk. Sascha heeft me aan hem voorgesteld en hij speelt fantastisch akoestische gitaar en mandoline en dat hoor je ook in ‘Ocean’. Vervolgens is er Elize Ryd in de song ‘D.N.A’. Zij zingt een waar duet met Fabio. We wilden haar echt, want haar stem is schitterend. Dan hebben we ook nog Mark Basile. Hij is de zanger van DGM en zingt een duet met Fabio in ‘I Am’ en dit is één van de favorieten op dit album van Fabio en mij. Het is een erg progressief nummer, geïnspireerd door en dicht bij de sound van Dream Theater, maar ook heel erg geïnspireerd door Queen. Luister maar naar de zang. We zijn gek op Queen! Mensen kennen in feite maar 60% van Fabio’s zangkwaliteiten. Hij zou ook buiten de metalscène een befaamd zanger kunnen zijn. Zeker op deze erg progressieve, artistieke manier. Ook in ‘Multidimensional’ komen zanglijnen voor die veel lijken op Queen. Met ‘Arcanum’ eren we dan weer Leonardo Da Vinci. In Italië vieren we momenteel de 500^e herdenking van zijn dood. Hij was zulk een genie. Sommigen denken zelfs dat hij niet menselijk was, omdat hij zo’n verlichte geest had. En we spreken hier ook over zijn mystieke dingen, want via zijn kunst kon hij heel goed de spirituele aspecten van het leven presenteren. We wilden een song opdragen aan hem en aan grootse films, zoals ‘The Da Vinci Code’. Hij verborg geheime boodschappen in zijn kunst.

In de tijd van Da Vinci was mysterie en kunst nog niet zo strikt gescheiden van pure wetenschap.
Inderdaad, maar weet je wat? De nieuwe generatie wetenschappers, zeker zij die zich met kwantumfysica bezighouden, staan open voor een bredere kijk en zo zullen de dingen langzaamaan veranderen. Die nieuwe generatie – ik ken zo iemand die werkt bij CERN in Genève – is ook spiritueel, omdat werken met dit aspect van wetenschap erg dicht bij de mysteries van het leven en de schepping ligt. Zo ga je begrijpen dat je ook het spirituele in beschouwing moet nemen, om de definitieve verklaring van alles te bekomen. Je moet teruggaan in de tijd,dat was het probleem met diegenen die een strikte scheiding wilden tussen exacte wetenschappen en pseudowetenschap. Er is zelfs een spiritueel aspect aan wiskunde zelf. In de spirituele evolutie is wiskunde een deel van jou. Daar zingen we over in de song ‘Phoenix Rising’. Nu zijn er diverse theorieën over alles. Niet alleen de koele wetenschap overheerst en dat is goed. Ik heb geen behoefte aan wetenschappelijke verklaringen, want als je je bezig houdt met yoga en meditatie – en ik spreek hier niet over de westerse vorm van yoga – dan ervaar je dit zelf en hebt ge geen boek meer nodig. Wat je zelf hebt ervaren, begrijp je veel beter. Het is goed dat wetenschappers teruggaan naar oude wijsheden. Weet je, Einstein en Tesla werden eerst ook uitgelachen en gehaat. Alle eerste theorieën werden aanvankelijk beschouwd als pseudowetenschap, terwijl dit degenen waren die de wetenschap juist vooruit hielpen.