Tom Gabriel Fischer: “Zwolle! De Aardschokdag! Met Laaz Rockit, Anthrax… Metallica natuurlijk. Metal Church.”
De naam Tom Gabriel Fischer (je kent hem ook onder de naam Tom G. Warrior) is onlosmakelijk verbonden met de bands Hellhammer, Celtic Frost en Triptykon. Recent konden we de namen Triumph Of Death (Fischer’s eigen Hellhammer tribute) en Nyerth aan dat rijtje toevoegen. Fischer voltooide vorig jaar zijn eigen dodenmars, zijn Requiem, en voerde het éénmalig met Triptykon en het Nederlandse Metropole Orkest uit tijdens het Roadburn Festival in Tilburg. Van dat optreden verschijnt op 15 mei via Century Media de registratie ‘Requiem (Live at Roadburn 2019)’ op LP, CD en DVD. Dit gegeven prikkelde natuurlijk onze nieuwsgierigheid, en het duurde dan ook niet lang voordat we een Skype afspraak met Dhr. Fischer geregeld hadden. Een man die niet alleen met het heden bezig is, maar ook zijn verleden nog aardig goed voor de geest weet te halen.
Erik Boter Ι 14 april 2020
Ik zie dat je thuis zit, Tom. Hoe ga je met de beperkingen om die door het Corona virus zijn veroorzaakt?
Jij ook, zie ik! Ja, ik zit thuis. We blijven zoveel mogelijk binnen. Zwitserland heeft een hoge besmettingsgraad als het om Corona gaat, dus zoveel mogelijk binnen blijven is het advies, ook hier.
Ik snap het. Zijn er veel geplande optredens gecancelled?
Alles. Alles is gecancelled. Zowel Triptykon shows als optredens met Triumph Of Death. Van Finland tot aan Australië, niks gaat meer door natuurlijk. Het betekent voor ons natuurlijk ook dat een groot deel van ons inkomen wegvalt, dus we moeten deze periode andere dingen verzinnen om voor de inkomsten te zorgen.
Nou ja, misschien wordt jullie nieuwe album ‘Requiem (Live at Roadburn)’ wel een groot verkoopsucces!
Tja, tegenwoordig levert de release van een album niet zoveel op hoor, maar we zullen zien.
Het eerste wat me opviel aan het nieuwe album is dat het geen artwork heeft van H.R. Giger maar een voor Triptykon begrippen kleurig schilderij van Daniele Valeriani. Heb je om een speciale reden ander artwork gebruikt?
Dat klopt en het heeft een aantal redenen. Ten eerste vind ik het schilderij gewoon erg mooi en ken ik de schilder goed. Ik heb de rechten voor dit schilderij jaren geleden al gekocht met de bedoeling er ooit wat mee te doen. Het moment was daar toen we aan de voorbereidingen voor de live uitvoering van Requiem begonnen, we hebben het tijdens de show in 013 ook gebruikt. Het was daarom niet meer dan logisch dat we het artwork ook voor het album zouden gebruiken. Verder ligt er wel degelijk H.R. Giger artwork klaar maar dat bewaar ik voor het derde studio album van Triptykon, wat ook het derde deel van de triptiek moet worden. Giger en de band hebben het concept voor alle drie de hoezen zelf bedacht en hij heeft het derde deel bij leven nog goed gekeurd. Het is dus een heel speciaal stuk kunst.
Ben je eigenlijk al begonnen met ‘Triptykon III’?
We waren al een tijd bezig toen we door Walter Hoeijmakers van Roadburn werden gevraagd om met het Metropole Orkest op te treden op Roadburn. Eigenlijk zijn de werkzaamheden aan het studioalbum twee jaar uitgesteld om aan het Requiem te kunnen werken en het uit te voeren. We werken nu weer aan het album en hopen er gauw klaar mee te zijn. Eigenlijk had het al lang af moeten zijn.
Ja, het eerste Triptykon album (‘Eparistera Daimones’) verscheen in 2010, het tweede (‘Melana Chasmata’) in 2014 en nu in 2020 verschijnt het live album. Ik vroeg me al af of ik tot 2028 zou moeten wachten voor de derde studioplaat.
Haha, nee hoor. Hoewel ik inmiddels ouder ben geworden en dus langzamer werk, kun je ervan uit gaan dat we het album volgend jaar releasen. Het liefst wil ik dit jaar nog één of meerdere tracks uitbrengen, digitaal of op een E.P.
Even terug naar het Requiem. Ben je tevreden met het resultaat? Je hebt er in totaal twee jaar fulltime aan gewerkt.
Het was een enorm uitdagend project. Ik ben geen geschoold muzikant, moet je weten. Ik ben van begin tot eind betrokken geweest. Het is daarom ook niet gek dat ik hier en daar wel een foutje hoor, maar daar stoor ik me niet aan. Over het geheel ben ik tevreden. Toch ben ik liever in de studio aan het werk, dan kan ik volledige controle hebben over het geheel. Dat was met het live album natuurlijk lastig omdat alles in één keer goed moest gaan en er bovendien een orkest meespeelde. Laat ik het zo zeggen: ik ben blij dat ik niet elke dag een live album hoef te maken.
Was je nerveus net voor de uitvoering in 013?
Nee, nerveus was ik niet. Ik zit al 38 jaar in de muziek dus daar heb ik geen last meer van. Toen we net begonnen wel hoor, maar dat heb ik inmiddels achter me gelaten gelukkig. Het was natuurlijk wel zo dat er veel van mij afhing waardoor de druk erg groot was. Kijk, als je een studioplaat maakt, dan speel je een nieuw nummer tienduizend keer. Je schrijft het, herschrijft het, arrangeert het oefent het. Daarna speelt ieder bandlid zijn of haar partij in waarna je het gaat mixen. Genoeg tijd dus om bekend te raken met nieuw materiaal. In het geval van het Requiem was de uitvoering op Roadburn echt een premiere, dat wil zeggen dat we het de eerste keer speelden zoals het was bedoeld, dus met orkest. De druk was daarom hoog, in eerste instantie voor het aanwezige publiek, maar ook omdat we wisten dat het optreden werd opgenomen voor een latere release. Ieder lid van het Metropole Orkest is daarnaast een betere muzikant dan wij allemaal bij elkaar, dat speelde ook nog mee. Omdat ik de componist ben van het stuk werd daarnaast ook bij ieder probleem dat zich voordeed naar mij gekeken, alsof ik een magische oplossing had voor elk ding dat fout ging of fout kon gaan. Maar om op je vraag terug te komen, die druk was zeker een aparte gewaarwording maar het had niets met nervositeit te maken.
Uiteindelijk ben je twee jaar bezig geweest met dit project, wat heb je in die twee jaar allemaal gedaan?
Vergis je niet hoe omvangrijk een project als deze daadwerkelijk is. Het komt erop neer dat ik het eerste jaar vooral met de muziek ben bezig geweest: het componeren van het tweede stuk ‘Grave Eternal’ maar ook het arrangeren van het geheel voor band en orkest was een hels karwei. Na de show ben ik nog een jaar bezig geweest om uiteindelijk dit album uit te kunnen brengen. Denk daarbij vooral aan het mixen, met een orkest erbij kun je kiezen uit tientallen geluidssporen die allemaal hun aandacht verdienen in de mix. Verder moest het artwork en het concept verder worden uitgedacht natuurlijk en de overleggen met platenmaatschappij Century Media duurden ook wat lang. Samenvattend ben ik erg blij dat het nu af is allemaal.
Het eerste en derde gedeelte van het Requiem werden al eerder op de plaat gezet door Celtic Frost (‘Rex Irae’ op ‘Into the Pandemonium’ en ‘Winter’ op ‘Monotheist’). Het grote middenstuk (‘Grave Eternal’) componeerde je pas in 2018. Wat was nou precies de aanleiding voor het completeren van het hele stuk? Het verzoek van Roadburn of hadden het overlijden van H.R. Giger (kunstenaar) en Martin Eric Ain (Celtic Frost bassist), beiden goede vrienden van je, hier ook mee te maken?
Martin en ik schreven het eerste en derde gedeelte samen en hadden altijd nog het idee om het af te maken. In de tussentijd viel de band echter twee keer uit elkaar en kwam het er daardoor niet van. Het heeft daarna ook altijd in mijn hoofd gezeten om het middenstuk met Triptykon te maken. Ik heb het daar vaak over gehad met mijn bandmaten in Triptykon. We wilden het opnemen voor het derde studio album, het vierde misschien. Toen kwam het verzoek van Roadburn en kwam alles in een stroomversnelling terecht. Het verzoek van Walter was overigens niet zo zeer het afmaken van het Requiem maar wel om Triptykon met het Metropole Orkest te laten optreden. Eigenlijk was het min of meer toeval, de twee ideeën kwamen heel mooi bij elkaar. Ik besprak het met Walter en die zag het meteen zitten. Uiteraard heb ik het stuk opgedragen aan Martin en Giger, maar hun overlijden was niet de aanleiding.
Je hebt voor de vrouwelijke zangpartijen gebruik gemaakt van de diensten van Safa Herughi. Voor mij een onbekende naam, maar enig speurwerk leerde dat zij o.a. te horen is op het album ‘Venereal Dawn’ van Dark Fortress, de andere band van Triptykon gitarist V. Santura. Ik had eigenlijk verwacht dat je weer met Simone Vollenweider zou werken, die schittert op de de twee studioalbums van Triptykon maar met wie je ook al werkte tijdens de Celtic Frost jaren. Waarom koos je voor het Requiem voor Safa?
Ik kan me je verwachting wel voorstellen. Ik werk graag met dezelfde mensen, ik werk alleen niet graag voor eeuwig met dezelfde mensen samen. Ik wil mezelf niet constant blijven herhalen, snap je? Ik hou de dingen graag vers. Simone is nog steeds een goede vriendin van ons en ik sluit ook zeker niet uit dat we in de toekomst met haar zullen samenwerken. Ik ken Safa al langer natuurlijk en haar stem past gewoon erg goed bij de muziek. Ze is trouwens niet alleen als zangeres bij het project betrokken maar ook als componist van bepaalde zanglijnen. Ze is erg getalenteerd op dat gebied en was een genot om mee samen te werken.
Ik heb het album nu acht keer beluisterd denk ik. Het tweede stuk zal voor de luisteraar het moeilijkste stuk zijn om te doorgronden. Het is niet een typisch Triptykon headbang stuk, natuurlijk. En het duurt ook nog eens ruim 32 minuten, maar de vocalen van Safa zijn ook in dat tweede stuk prachtig. Ze kan de emoties van jouw Requiem, jouw dodenmis, heel goed overbrengen in mijn ogen.
Ik ben het volledig met je eens. We waren allemaal erg onder de indruk van haar optreden. Ik wist wel hoe ze zong omdat ik haar eerder live had gezien, maar je moet maar afwachten hoe het bij ons allemaal zou overkomen. Toen we aan het repeteren waren wist ze me steeds te raken met haar performance, tot huilens aan toe. Safa is niet een uitzendkracht die haar partijtjes in kwam zingen voor het geld, ze heeft zichzelf echt helemaal gegeven en wist haar emoties echt over te brengen.
Als luisteraar van dit live album moet je er echt even voor gaan zitten. Het eerste en derde stuk kennen de fans natuurlijk al wel, maar ‘Grave Eternal’ moet je echt wel een aantal keer horen voordat je het een beetje kunt doorgronden.
Ja, het is een album met eenzelfde aanpak als albums in 1970, haha. Echt retro. Toen ik tiener was en naar rock en heavy rock ging luisteren, zette je een plaat op en luisterde daar veertig minuten naar, heel geconcentreerd. En daarna luisterde je nog een keer. En misschien nog wel een keer. Zo’n plaat is ‘Requiem’ ook geworden, in een tijd dat dat zoiets langer normaal is natuurlijk.
Helemaal waar. Ik vind het echt tof dat een band als Triptykon nog op deze manier platen uitbrengt.
Tja, ik weet niet of het een goed idee is. Ik kan ook onze carrière ermee om zeep geholpen hebben, hahaha.
Even wat anders. De eerste keer dat ik Celtic Frost live zag optreden, was op 8 februari 1987 in de IJsselhal in…
Zwolle! De Aardschokdag! Met Laaz Rockit, Anthrax… Metallica natuurlijk. Metal Church.
Precies! Crimson Glory speelde ook nog. Kun je je nog iets herinneren van die show?
O, zeker! Ik kan me dat optreden nog goed voor de geest halen. We zaten midden in de opnames voor ‘Into the Pandemonium’ in Hannover. We waren totaal niet voorbereid om zo’n grote show te doen. Het was het grootste publiek waarvoor we tot dan toe zouden spelen. Maar omdat we in de studio zaten hadden we gewoon niet gerepeteerd en dus wilden we eigenlijk helemaal niet. Maar Noise boekte ons toch, ook omdat we als underground bandje helemaal geen management hadden. Dus we moesten wel, hahaha. Het was dus een moeilijk optreden, maar volgens mij vonden de mensen het wel leuk.
Klopt hoor, en vergis je niet; Sky Channel zond in die tijd ‘Monsters of Rock’ uit op Sky Channel in Nederland. Presentator Mick Wall draaide regelmatig het clipje van ‘Circle Of The Tyrant’, dus jullie waren niet heel onbekend in Nederland. Spreek je Reed St. Mark (de toenmalige drummer van Celtic Frost) eigenlijk nog wel eens?
Ja, ik ben altijd met Reed in contact gebleven. Na het overlijden van Martin zijn eigenlijk alleen nog maar meer close geworden. Ook omdat hij toen tegen me zei ‘Nu zijn we nog maar met z’n tweeën’. Dat ontroerde me zeer. Ik heb over die uitspraak toen zelfs een blog geschreven. Met het overlijden van Martin komen die tijden van Celtic Frost nooit meer terug. Dat kan immers niet meer. Die gedachte vind ik nog steeds moeilijk. Dat we niet meer naar die tijd terug kunnen.
Toch speel je met Triptykon vaak Celtic Frost nummers en gebruikte je recent zelfs de het artwork van ‘To Mega Therion’ als backdrop.
Ik vind dat ik dat mag doen. In vele opzichten is Triptykon de logische voortzetting van Celtic Frost… het gaat om mijn muziek, dus ik heb alle recht om dat artwork te gebruiken.
Wat zijn na de release van ‘Requiem (Live at Roadburn 2019)’ de volgende plannen voor je?
Allereerst gaan we verder met het werken aan het derde Triptykon studio album. Daarnaast ben ik ook bezig met het mixen van wat live opnames die we met Triumph Of Death gemaakt hebben vorig jaar. Ik hoop van dat materiaal later dit jaar een aantal EP’s te kunnen uitbrengen. En verder ga ik nog de studio in om aan materiaal te werken dat ik met mijn zijproject Nyerth (met o.a. bassiste Mia Wallace) opnam. Nyerth bestaat inmiddels niet meer helaas maar er ligt genoeg goed materiaal om iets mee te doen.
Genoeg mooie dingen om naar uit te kijken dus!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.